Blogpost:
Bianca
Murakami en Mitchell - Gemiste kans?
Haruki Murakami was een schrijver die mij intrigeerde. Als ik van zijn boeken de achterkant las was ik vaak geïnteresseerd. Maar op de een of andere manier pakte ik de boeken nooit op. Ik heb een periode gehad waarin ik vooral (lees: alleen) fantasy las, dus als het boek niet getypeerd werd als fantasy, zou ik het niet opgepakt hebben, misschien speelde dat mee.
In ieder geval besloot ik Haruki Murakami wel op te pakken toen ik hem tegenkwam op de toenmalige boekensite Dizzie. De lezers waren zo enthousiast. Op basis van wat ik daar las, besloot ik om te beginnen met Norwegian Wood, een boek dat vaak omschreven wordt als een goed startpunt. Echter, dat viel voor mij wat tegen. Ik was gewoon niet weg van het boek, ik snapte alle ophef niet.
Vervolgens heb ik Murakami een aantal jaren links laten liggen. Tot ik hem afgelopen jaar weer tegenkwam op YouTube (Booktube). Daar werd Norwegian Wood wel genoemd als boek om mee te beginnen, maar ook zijn “vreemdere” verhalen zoals Kafka op het Strand. En aangezien “vreemd” wel past bij de keuze of ik een boek op pak of niet, was mijn eerste keus misschien verkeerd geweest? Was mijn eerste Murakami “te normaal”?
Dus deze zomer besloot ik om Murakami nog een kans te geven en heb ik “Kafka op het strand” gelezen. Nou ja - gelezen? Meer verslonden... Het was oprecht een page-turner voor mij. Ik kan het verhaal niet onder woorden brengen, ik heb het een aantal keer geprobeerd, maar als ik mijzelf hoor praten denk ik - wat een vreeeeeeeeemd boek, ik geloof niet dat iemand dat leuk gaat vinden. En “leuk” is waarschijnlijk ook niet de juiste woordkeuze. Het was zo vreemd en bizar dat ik niet meer kon stoppen met lezen. Want dat is het, het is vreemd... HEEL VREEMD! Ik was meteen weg van Nakata! Maar Kafka... Verontrustend...
Zonder hier een recensie van te maken, ik was verkocht! Dus daarna heb ik de Opwindvogelkronieken gekocht en bijna meteen gelezen en bijna net zo vlot verslonden... En nu heb ik 1Q84 nog staan om te lezen...
Toen besloot ik om David Mitchell te gaan proberen. Deze schrijver krijgt vaak ook de omschrijving “vreemd”. Ook met zijn boeken heb ik vaker in mijn handen gestaan, maar anders dan Murakami, heb ik Mitchell nooit een kans gegund. Toch besloot ik dit jaar om Wolkenatlas te proberen. En natuurlijk was ik verkocht! Dus heb ik Tijdmeters en De niet verhoorde gebeden van Jacob de Zoet meteen aangeschaft (nog niet gelezen).
David Mitchell is ook vreemd, maar niet vreemd zoals Murakami vreemd is. Anders vreemd... Maar ja, ik heb vooralsnog 3 Murakami’s en 1 Mitchell gelezen, dus ik voel mij nog niet bepaald een expert. Ik ben in ieder geval geïntrigeerd.
Waar ik vooral blij mee ben, is deze leeservaringen dit jaar en dat ik deze schrijvers toch een kans heb gegeven. Anders had ik deze nieuwe favorieten moeten missen! Dus mijn advies zou zijn: Mitchell en Murakami - heb je er al eens mee in je handen gestaan? Twijfel je? Geef ze gewoon een kans! MAAR - kies het boek dat jou het meeste aanspreekt!
