Auteur
Blogpost:
Suzanna Esther
Na-apen
In het geval van de creatieve drang wordt je hand gestuurd om een pen of potlood te pakken en iets te tekenen, of een gedachte, een woord, een idee te vangen.
Misschien juist als je bezig bent met zaken die niet al je aandacht vergen, een routineklus, of omdat het gewoonweg stomvervelend en saai is, komt de creatieve honger opzetten.
Als kind tekende ik veel. Schrijven deed ik in het geheim. Ik werd door school richting Rietveld geduwd, maar na één jaar hield ik het voor gezien. Het besef dat ik ‘niet goed genoeg’ was kwam binnen, dus had het voor mij geen zin om te proberen in de Schone Kunsten mijn geld te verdienen.
Twee jaar geleden heb ik het schilderen weer opgepakt en hoe leuk ik het ook vind, nog steeds zit mijn ratio mij in de weg. Dat wat ik in mijn hoofd voor mij zie, lukt me niet om te maken. Ik heb in die periode ongeveer dertig ‘objecten’ gemaakt, waarvan er maar één ‘perfect’ is. Helaas kun je bij kunst niet tot in het oneindige blijven ‘pielen’. Het papier gaat stuk, de verf droogt op. Het is ook een heleboel gedoe; goede kwasten, dure verf, veel schoonmaken en opruimen na elke sessie.
Schrijven is simpel. Clean. Een laptop, of een schrift en een pen. Veel lezen.
Op veertienjarige leeftijd las ik het dagboek van Anaïs Nin, en ik was onder de indruk van haar shockerende eerlijkheid in haar schrijven. Tot die tijd bleef ik in het schrijven aan de oppervlakte, met hier en daar misschien een emotionele noot.
Na het boek van Anaïs, ging ik bewust op zoek naar méér ‘rauwe’ schrijvers; ik wilde leren net zo puur te schrijven over alles wat er in een mens omgaat; zowel extern als intern.
Ik ben niet zo goed in nadoen, ik geef er toch altijd weer mijn eigen draai aan, maar het feit dat ik nu schrijf komt wel degelijk door alle schrijvers die ik heb bewonderd, en misschien op een bepaalde manier heb geprobeerd te kopiëren.
Leren blijf ik altijd, toch heb ik inmiddels een eigen signatuur. Schrijven is voor mij de meest pure en ‘gemakkelijke’ manier om mijn creatieve honger te stillen. Bijna elke dag komt die drang naar boven, net zoals eten, drinken, slapen maar niet elke dag kan ik mijn honger vervullen. Het is namelijk een soort vraatzucht. De verzadiging blijft maar even, maar het verlangen naar meer ligt altijd op de loer. Lezen, nadenken, observeren en fantaseren zijn mijn brandstof; schrijven is het voertuig dat mij overal brengt.
