Blogpost:
Kate
Niet die Prize, maar toch ...
Lezers mochten tot eind juli boeken nomineren voor de "Not the Booker Prize" long list. Maandag 12 augustus maakte de Guardian bekend welke schrijvers en boeken op de short list stonden. Dat zijn er zes en vanaf deze week worden die stuk voor stuk gelezen en besproken op de website van deze Engelse krant.
Nu was ik meer geïnteresseerd in welke boeken er allemaal door lezers voorgesteld werden. Daarnaast was ik natuurlijk ook benieuwd, welke zes boeken er op de short list stonden. Wie er uiteindelijk wint, maakt mij niet zo veel uit. Wel, dat het allemaal iets minder hype, minder geforceerd, minder nep is dan die echte Booker Prize.
Beetje meer Hebban: lezers reageren, lezen boeken, delen hun mening. Daar houd ik wel van.
Ondertussen is mijn Hebban "wish to read list" uitgebreid met een aantal boeken die voorgesteld werden. Of die ooit gelezen gaan worden? Hangt er vanaf: komt er een Nederlandse vertaling op de markt? Heb ik een flinke portie geluk en krijg ik de originele, Engelstalige versie te pakken? Wat zeggen lezers over die boeken en wat vindt de Guardian recensent - of heb ik een recalcitrante bui?
Ik houd er namelijk wel van, iets te lezen van mij onbekende auteurs. Maar het helpt ook als er een "band" is. Daarmee bedoel ik: familie, vrienden, kennissen bevelen het speciaal aan. Of het verhaal speelt zich af in een land dat ik ken. Ik geef het toe: zo'n persoonlijke band helpt meer, dan scores en voorkeuren van recensenten of lezers.
Neem bijvoorbeeld "The Dry" van de Australische Jane Harper. Deze schrijfster en het boek werden aanbevolen door een Australische vriendin voor de "couleur locale". Dat heb ik geweten: na "The Dry" (ook beschikbaar in het Nederlands), las ik gelijk deel twee uit deze thriller-reeks.
Dat ik inmiddels een fan ben van Louise Penny, heeft te maken met Hebban en Canada. Een vertaling uit de thriller-reeks rond Inspector Gamache kwam op de Nederlandstalige markt, toen ik lid werd van Hebban. Daarnaast heb ik ook Canadese vrienden, waarmee nu de serie uitgebreid wordt besproken.
Het land kennen, levert bij mij ook een "streepje voor". Dus las ik "Las Mamás Belgas" en recent "De Stilte van de Witte Stad" en zit nu met omgekeerde heimwee. Noord Engeland kennen, hielp ook bij de keuze voor "Ghost Wall".
Nu is Robbie Arnotts "Flames" toegevoegd aan mijn wish-to-read lijst. Dit is één van de zes boeken op de short list voor die "Not the Booker Prize". Het speelt zich af in Tasmanië. Laat ik nou toevallig twee aardige Tasmaanse OAPS kennen en een vriendin hebben, wier broer ergens op Tasmanië een huis heeft.
Nog beter: de recensent van de Guardian schrijft, dat hij totaal niets heeft met magisch-realistische boeken (dus geen "Zusterklokken" voor hem). Toch zat hij binnen 30 pagina's helemaal tot over z'n oren geboeid, dit verhaal te lezen.
Als dat geen aanbeveling is: een recensent boeien met een verhaal dat bol staat met zaken waar hij niets mee heeft! Zijn recentie staat inmiddels op de website van de Guardian. Nu moet ik dat boek nog te pakken zien te krijgen ...
