Obstipatie, oftewel het prikkelbare darmsyndroom: De droom van iedere man en vrouw. Ik heb het nu zo'n vier jaar achter de rug en dat is net de plek waar het er uit moet. Het met geen menselijke mogelijkheid kunnen scheiden van ook maar iets wat op een bout lijkt en dat in één week. U hoort het goed, na één week krijg ik er met de grootst mogelijke moeite een kleine mini mars uitgeperst. En hard dat deze kleine Milky Way daar nog eens bij is, daar krijg je met geen hamer een deuk ingeslagen. Wind is het enige dat er uit dat gaatje komt, veel en langdurig en daar doe je je echtgenote van toch al 32 jaar ook niet het grootste plezier mee! Neem toch eens een krantje of de Trompetter, nu sinds kort de 1Maastricht mee naar dat kleinste kamertje, maar ik heb al eens in 'n sessie 4 jaargangen Elsevier uitgelezen zonder ook maar een knikker aan poep te produceren. Je moet bewegen, wandelen, fietsen, zwemmen en niet tien uur voor de computer zitten te schrijven en dan 's avonds in bed nog 6 uur binge-watching van series. Er bestaat geen Iron man triathlon competitietraining die er met mijn genen of metabolisme voor zorgt dat er ook maar een frescootje van 4 centimeter uit je aars springt of valt. En pijn dat die flauwekul doet. Je zit daar wat te duwen en er gebeurt niets. Alleen zie je rood voor ogen, je aderen raken opgezwollen als mollen loopgangen, het bloed spuit uit je aambeien, het is bepaald geen sinecure uit te rekenen wat de Jumbo aan toiletpapier alleen al aan mij verdiend. Jeetje Mina, wat een bevalling. Er zullen zeker vrouwen zijn die er gemakkelijker met een drieling als ik afkomen. Dagen van buikpijn, krampen, maar nee, geen plee. Je voelt je daarbij opgezwollen als een hippopotamus en denkt wekelijks 5 kilo bij te komen. Toch valt dat redelijk mee. Ik woog 135 en momenteel zit ik op 115 kilootjes schoon aan de haak, ook weer een heerlijke reden voor Anja naast mij te verblijven in ons bedje. Moet ik nu juist wel of niet eten om een ontlastende verklaring te kunnen afleggen. Wie zal het zeggen? Nou, ik hoop de dokter in Beek. Tegen een uur of 07.00 uur vanmorgen ga ik met bus/trein/bus/bus/trein/bus en dan: "It's a bird, no it's a plane, no it's Superman" tempo naar Jef "Vliegen" om aldaar onze sessie voor de vrijdag op tijd te gaan halen. Ik heb een routebeschrijving van de arts gekregen om de plek te vinden waar ik aan mijn Lazarus werk kan gaan beginnen. Op een grote markt bij een Jan Linders en bakkerij Mennens. Laat me u vertellen dat die geen linzenvlaai of pruimentaart in hun arsenaal hebben, waar ik ook maar een keutel mee ga afscheiden. Waar ik persoonlijk het meest mee moet lachen is het feit dat ik na mijn "intake" gespek annex lichaamsonderzoek (al gaan er 3 vrouwen op me zitten gebeurt er gegarandeerd nog niets) een aantal potjes meekrijg waar ik om de zoveel dagen mijn ontlasting in moet legen en weer naar Beek moet slepen. Wat moet ik in die potjes doen? Ik heb geen hond of ander geschikt huisdier. Nog leuker is dat het onderzoek maar een 50/50 % kans van slagen heeft. De helft van de ongeveer 200 ingeschreven slachtoffers krijgt het nieuwe wondermiddel en de andere helft gewoon een placebo. Willekeurig, dus wat zal ik in godsnaam krijgen? Ik schrijf dit stukje op Jef's pagina omdat ik eerst in deze stijl onze biografie te lijf wilde gaan, maar wat schetste mijn verbazing; Jef wilde een ietwat nettere versie als stimulans voor de verkoop en zeker als je weet dat alles in Jef's boek op de volledige waarheid berust. Vandaar om maar eens wat beeldspraak te gebruiken zullen er wel pas 28 boeken uit mijn pen zijn gerold in mijn autobiografie die wel deze stijl hanteert, maar wat dichterlijke vrijheid gebruikt ondanks het feit ook volkomen de waarheid te vertellen. Ik kan daarom niet echt zeggen dat "De geesteszieke hypochonder" als een tiet loopt... Ik ga maar weer eens naar de wc.
