Blogpost: Suzanna Esther

Onbelemmerd licht

23-02-2018 door Suzanna Esther

+5 niet meer leuk × vind ik ook leuk

De fase waarin ik zit is niet te vergelijken met fases die ik gepasseerd ben. Een positieve of negatieve verandering gaat nooit snel. Er vindt een hele subtiele verschuiving plaats in het onderbewustzijn, die als een caleidoscoop oude beelden transformeert tot nieuwe. Alsof ik jarenlang mijn leven door een verrekijker zag – een tunnelvisie, soms zelfs met een beslagen lens – en ik de kijker naast mij heb neergelegd.

Nieuw en vertrouwd. Vertrouwd omdat het me eraan herinnert hoe ik als jong meisje was.
Onbelemmerd licht dwaalde ik door het leven met verwondering. Nooit eenzaam al was ik alleen met mijn gedachten. De film van het leven die zich om mij heen voltrok, waar geur en zintuiglijke sensaties de beelden zonder woorden versterkten, gaven mij voldoening.
De zich in mijn hoofd vormende woorden vond ik in boeken en als weeskinderen nam ik ze op. Te klein om ze uit te spreken bevatte ik al jong de kracht en rijkdom die mijn beelden door woorden kregen. Ik deelde de woorden niet. Hoe kon ik? Onbetekenend en klein, zwijgzaam en stil observeerde ik mijn dierbare beelden, schreef de woorden en besefte niet dat ik een rol in mijn eigen film speelde.

Met veertig jaar stopte ik tijdelijk met schrijven en alle woorden die ik nooit had gesproken in mijn jeugd buitelden door de ruimte. De woorden van anderen die de mijne niet waren gleden van me af als druppels op een waterbestendig oppervlak.
Ondragelijk licht tekende mijn eenzaamheid zich opeens scherp af tegen mijn rijke zwijgzame kindertijd alsof de uitgesproken woorden juist afstand creëerden. De taal die ik sprak leek onverstaanbaar, de woorden vielen niet op zijn plek. Mijn wereld werd kleiner, vernauwde zich en ik zag de beperking van mijn woorden niet.
Alsof het verleden zich stoorde aan de vrouw die ik werd, stonden medespelers jaren later één voor één op, en spraken mij aan. Ze hadden mij gezien, misschien zelfs gehoord en geroepen maar ik kon ze niet verstaan.

Het ‘oude’ meisje, stil en zwijgzaam die woorden schrijft en de vrouw die woorden openlijk laat buitelen mengen zich tot een ‘nieuw’ geheel.
Een vrouw die schrijft, praat en luistert maar zwijgt als dat nodig is – die een rol in haar eigen leven speelt zonder tunnelvisie.
Niet belemmerd of ondragelijk licht maar open, helder en zichtbaar.