Blogpost:
sven
Onverwacht extratje op leesclub Lam
Heb niet veel van die momenten maar nu had ik er toch eentje die kon tellen.
Op dit moment ben ik bezig met mijn tweede leesclub die gaat over het boek Lam van Hannelore Bedert. Een boek buiten mijn gewoonlijke genre maar die ik verslonden heb. Ging hem al iets vroeger verslonden hebben moest onze post in belgië niet aan het staken geweest zijn.
Nu verder over dit momentje van geluk. Thuis komen van het werk en vrouwke lustig op de pc bezig. Bij het zeggen van een goeieavond zie ik iets voorbij flitsen op haar facebook. Even terugkeren aub.
Ik heb een buurvrouw die met haar ma een boekenwinkeltje uitbaat en wie ging daar gaan vertellen over haar boek en handtekeningen plaatsen ? Hannelore Bedert in eigen persoon. Dat mocht ik toch niet missen. Vlug inschrijven en vandaag was de dag.
Was ik toch even benieuwt naar de schrijfster van dit boek.
Blijkt ze een goedlachse en vrolijke jongedame te zijn die volgens mij toch redelijk goed in haar vel zit. Niet zeggen tegen mijn vrouwke maar vond ze nog redelijk knap ook. Ja dames ik blijf een man he.
Ze begon te vertellen over het schrijven en ik moet zeggen dat haar vertelstijl beetje dezelfde is als haar schrijfstijl. Onderhoudend en vlot.
Een container plaatsen in de tuin om ongestoord te kunnen werken aan haar boek. Iedere ouder weet waarschijnlijk wel dat met kinderen in huis dit niet zo vlot verloopt.
Ze wist mijn aandacht vast te houden en toch hier en daar te bevestigen dat wat ik voelde of ervaarde bij haar boek ook effectief haar bedoeling was. Het nieuwtje dat ze bezig is aan een tweede boek was als muziek in mijn oren.
Ben nu niet echt van het schuwe type maar moet toch zeggen dat bij de benadering voor een signatuur in mijn boek mijn hart bonkte in mijn keel. Ik leg mijn boek voor haar neer en ze bekijkt me met van die grote ogen. Ze herkende me maar wist niet direct van waar.
De opmerking over de leesclub op hebban ,die ik met moeite verstaanbaar uit mijn keel kreeg,was genoeg om te weten waar ze me van kende. Ik was herkend door dat kleine fototje op hebban bij mijn reacties op de leesclub.
Daar beterden mijn zenuwen zeker niet van. Was zo zenuwachtig dat ik zelfs vergeten ben om te vragen of ze samen op de foto wou staan.
Daar heb ik toch beetje spijt over. Dat ging zeker de kers op de taart geweest zijn. Maar ben al blij dat ik ze mogen ontmoeten heb en neem dan maar als kers op de taart dat ze me herkent heeft.
Mogen meedoen aan een leesclub van een debuut van iemand die een gemeente van mij woont en haar dan nog eens mogen ontmoeten. Denk dat mij dat geen twee keer zal overkomen.
