Het was 02.40 uur. In de nacht dus. Hij klopte op het raam van het verpleegkantoor en zei: 'Ik wil paprikachips en pachancen.' In die volgorde zei hij dat. Nu is het in de kinder- en jeugdpsychiatrie ten strengste verboden dat patiëntjes in de nacht paprikachips eten. 'Indien een dergelijk verzoek u bereikt dient u daarover onverwijld te rapporteren, zodat de dagdienst passende maatregelen kan nemen', zo stond in de begeleidingsinstructie te lezen. Over het verbod op pachancen had ik in de begeleidingsinstructie niets gelezen. Maar ja, pachancen zonder paprikachips is niet echt gezellig. En al helemaal niet als je verder ook niets (meer) hebt. Ook niet om 02.40 uur in de nacht. Op mijn vraag hoe oud hij was, geformuleerd als: 'Hoeveel jaartjes ben jij?' stak hij alle vingers, inclusief duim en pink van zijn rechterhand omhoog en van zijn linkerhand de duim. Zes. Zes? Na die belijdenis stemde ik in met iets intuïtiefs. Misschien wilde hij wel ranja bij de chips. Zo gezegd, zo gedaan. Na het afvegen van zijn oranje ranjasnor en het zachtjes wegleggen van de zak chips heb ik hem in mijn armen genomen en in zijn bedje gelegd. Hij was in slaap gevallen en was niet eens toegekomen aan zijn zo geliefde spel. Pachancen. Ik heb hierover niet gerapporteerd omdat ik mij niet kon voorstellen dat er welke maatregelen dan ook, op hem van toepassing zouden kunnen zijn. Ik heb het wel vertéld tijdens de overdracht van mijn dienst de volgende ochtend en kreeg een figuurlijke tik over mijn vingers. Hij zou er eens niet van hebben kunnen slapen. Niet kunnen slapen? Ik had hem toch in zijn bed gelegd terwijl hij in slaap was gevallen? Ja maar, dat had ik van tevoren niet kunnen weten.
O nee, maar het was wel zo. Ja, maar toch...
Het werd nog een lange overdracht. De trein naar mijn woon- en slaapstede was inmiddels vertrokken. Op een bankje op het station schudde ik mijn hoofd. Het is dat vóór elf uur, in de ochtend dus, geen alcoholhoudende drank mag worden verkocht of gestolen, want anders had ik daarover onverwijld moeten rapporteren.
O ja, voor wat de zak chips betreft: die heb ik 's morgens zachtjes op zijn bed gelegd met een briefje erbij waarop ik heb geschreven:
Hartelijke Groet,
Hans.
Lees verder op mijn site
