Boekverkoper
Blogpost:
Eric Herni
Pretogen
In de eerste jaren van mijn winkel kwam hij vaak alleen. Blijkbaar een leuk uitje voor hem en de kans om even te kleppen over van alles en nog wat. Hij woonde vlakbij. Regelmatig keken wij via de track & trace code op de PostNL terminal voor hem na wat er met een pakket aan de hand was. Als het na een week of drie nog niet was aangekomen. Wij kwamen veel over hem te weten. Dat zijn zoon al jaren in Brazilië woonde, samen met zijn Braziliaanse vrouw. In een niet zo heel goede buurt en een behoorlijk eind verwijderd van een degelijke supermarkt. Niet alleen bleven de pakketten soms wat langer bij de douane liggen, af en toe bleek er ook een zak drop of een pak koekjes te zijn verdwenen. Daar kon bij hartelijk om lachen. De mensen bij de douane werden bijna liefkozend ‘een stelletje schurken’ genoemd. In de meeste gevallen ging het gelukkig goed.
Toen wij gewend waren aan zijn scootmobiel viel het plotseling op dat hij een slangetje in zijn neus had voor extra zuurstof. Hij was altijd al kortademig, maar dat werd nu steeds erger. Hij maakte er geen punt van. Je kan het niet veranderen. Het is zoals het is. Je hebt het niet voor het zeggen. Het deed over het algemeen niets af aan zijn uitstekende humeur. Hij nam het leven zoals het was. Goed of slecht. Op een dag kwam hij binnen en vertelde dat zijn zoon en schoondochter waren verhuisd naar een betere wijk. Vlak bij een supermarkt. Het versturen van pakketten was niet meer nodig. Daar was hij wel blij om. Ten eerste voor zijn zoon en schoondochter, maar ook omdat het versturen van die pakketten voor hem steeds zwaarder werd. Samen met zijn vrouw bleef hij echter gewoon langskomen. Soms reed hij alleen maar langs en toeterde net zo lang bij de voordeur tot wij hem zagen. Ook van die afstand waren de pretoogjes te zien. Een man die zo op het eerste gezicht lol had in het leven, ondanks dat het qua gezondheid steeds moeilijker ging.
Een paar maanden geleden kwamen zijn zoon en schoondochter naar Nederland. Uiteraard werden die in de winkel aan ons voorgesteld. Hier werden de pakketten altijd verzonden. Het was leuk om een beeld te hebben van degene over wie wij al jaren van alles hadden gehoord. Wij kregen toen ook voor het eerst te horen dat het niet meer zo goed met hem ging. Dat het binnenkort waarschijnlijk einde verhaal zou zijn. Hij was er wel klaar mee. Het was één van de redenen dat zijn zoon naar Nederland was gekomen. Om nog even te kunnen genieten van zijn vader.
Een paar weken geleden ontvingen wij een condoleancekaart. Ons adres stond op de envelop en onderop was nog een extra opmerking geschreven. Groetjes van een trouwe klant in de scootmobiel. Op de kaart stond een foto van de Rozengracht en de Westerkerk. Als dit leven niet meer jouw leven is, is het goed om te gaan. Drieëntachtig jaar. Zijn vrouw kwam een paar dagen later nog even in de winkel. Ze hield zich dapper. Het verdriet was echter overduidelijk. Hij was er écht klaar mee, vertelde ze. Hij telde de minuten af. Helemaal op. Het is goed zo.
Hij was een klant zoals iedere winkel die wil hebben, al heeft hij volgens mij nooit een boek gekocht. Altijd post of een praatje. Hij heeft op ons allemaal echter een onvergetelijke en blijvende indruk gemaakt. Soms kwam hij langs met een doos gebak. Een zakje met nog warme gevulde koeken. In december een paar oliebollen. Vanwege de band die niet alleen wij maar ook hij wel degelijk voelde. Zo’n ontzettende lieve man. Ik schreef hier al eerder dat sommige klanten een klein beetje familie worden. Hij was daar een goed voorbeeld van. Net als zijn vrouw.
Servatius Hubertus Menten. We gaan je missen. Almere-Haven zal nooit meer hetzelfde zijn. Het was voor ons een groot plezier en een enorm voorrecht je gekend te hebben en een klein onderdeel te zijn geweest van je leven. In verband met de coronamaatregelen vond het afscheid in slechts kleine kring plaats. Zijn zoon en schoondochter waren er niet bij.
Het is zoals het is….. Ik hoor het hem zo zeggen.
Kijk voor meer columns ook op mijn Hebban Spot !
Lees verder op mijn site
