Blogpost:
Bohse
Profielen (4)
‘Wat moet je?’ klonk het van tussen allerlei mapjes en papierwerk. ‘Ik heb het druk, stoor me niet.’
Ik kwam helemaal van achter de hoek tevoorschijn gedrenteld.
‘Ik wou alleen maar eens horen hoe het met je gaat.’
Het wantrouwen van mijn vrouw was meteen gewekt.
‘Je wou horen hoe het met me gaat terwijl ik volop in de voorbereidingen van de examens zit? Hm.’
‘Mag een man al niet meer vragen aan zijn vrouw hoe ze het stelt?’
Mijn vrouw legde haar pen op tafel en ging makkelijk achteruit leunen in haar bureaustoel, de ellebogen op de armleuningen, haar handen onder haar neus gevouwen met de duimen onder de kin. Ze begon me op te nemen, van kop tot teen, en ik kreeg plots het griezelige gevoel dat ze mijn coördinaten aan het invoeren was in haar vuurgeleidingssysteem.
‘Natuurlijk mag een man dat. Net zoals een man zijn vrouw ook mag vragen of ze niet moe is na een hele dag lesgeven en of ze bijgevolg haar voetjes niet in de lucht wil steken terwijl hij hun jongste dochter wel even zal wegbrengen naar haar afspraakje. Net zoals een man ook spontaan mag beginnen koken, ook al is het die avond - o heiligschennis! - zijn beurt niet. Wat mij betreft, mag diezelfde man ook wel eens op eigen initiatief het tuinhok opruimen, een stofzuiger door het huis jagen of de boodschappen doen.’
Ziet u, dit soort dingen overkomt me vaker dan me lief is: ik stel een onschuldige vraag en de reactie van mijn vrouw explodeert meteen in een hoop hete hangijzers waar geen mens om heeft gevraagd. En voor je het goed en wel beseft, rolt er een rokende handgranaat tussen je voeten, pal onder je klokkenspel.
‘Ik werk ook,’ schoot ik terug vanuit de heup. ‘Én ik zet de vuilniscontainers op straat én ik breng het oud papier weg én ik ga elke maand naar de glascontainer. Bovendien volg ík het onderhoud en de papierwinkel van de wagen en de motor op.’
Mijn vrouw was niet bepaald onder de indruk.
‘Zal ik eens een paar persoonlijke wijsheden met jou delen, mijn lieve schat, dingen die ik tot nu toe heb geleerd in dit aardse bestaan? Wel, daar gaat ie. Eén: omarm je kinderen als een zoete gave Gods. Twee: eet nooit witte bonen in tomatensaus als je vervolgens nog een hele namiddag voor de klas moet staan. Drie: mijdt elke kansloze discussie als de pest, want daar valt geen eer mee te behalen. Jij gaat dus over het afval, het glas en het rollend materieel, zeg je? Ok, als dit een voetbalwedstrijd was en jij en ik zouden al in de blessuretijd zitten, dan was de score nu zowat 165-3. Volg je mijn gedachtegang? Begrijp je waar dit gesprek heen gaat? Zie je de richting? Je hebt hem nu al op een heel brede kier, maar heb je een helder besef van wat er precies gaat gebeuren als je deze doos van Pandora nóg verder wil openen?’
Ik liet alles even bezinken. Zorgvuldig en bedachtzaam.
‘Al goed, al goed, ik zoek geen ruzie, ik wou alleen maar weten of alles ok is met jou.’
‘Wat bedoel je?’
‘Wel, bijvoorbeeld weten of jouw profiel op de website lekker loopt.’
‘Aha! Nu komt de aap uit de mouw! Je wil niet weten hoe het met mij gaat, maar met Martha Claps-Lathouwers! Waarom? Heb je problemen met je andere recensieprofielen?’
Liegen heeft weinig zin bij mijn vrouw - leugens en uitvluchten maken bij haar geen schijn van kans, die sleurt ze onmiddellijk aan hun kraag uit de bank naar een hoek helemaal achteraan in de klas waar ze een muts met ezelsoren op hun kop gedrukt krijgen.
‘Misschien wel,’ loste ik iets van mijn zorgen.
Mijn vrouw wuifde achteloos met een hand.
‘Niet dat het me veel kan schelen, ik ben de namen van die andere fictieve accounts van jou al lang kwijt. Maar om te antwoorden op jouw vraag: met Martha Claps-Lathouwers gaat het prima, dank je. Ze geniet van wandelingen in de duinen aan de Belgische kust. Ze heeft zelfs een nieuwe liefde in haar leven gevonden.’
Ik kruiste mijn armen.
‘Wát zeg je daar? Momentje, laten we wel wezen, dat profiel was enkel bedoeld om enthousiaste recensies en likes te genereren voor mijn literaire werk, niet om online te flikflooien. De afspraak was: breng het dweperig, maar hou het professioneel en beperk je consequent tot de bijdragen die ík op die site plaats. Bovendien ben jij getrouwd en wil ik mijn literaire groupie dicht bij me in de buurt houden.’
Mijn vrouw haalde haar schouders op.
‘Tja, Martha Claps-Lathouwers zat net in een moeilijke fase van haar leven. Zie je, ze is al zolang weduwe, ze loopt tegen de zeventig en ze drinkt meer martini’s en eet meer kaas dan goed voor haar is. Als er dan een man in haar leven opduikt die haar online
’s ochtends, ’s middags en ’s avonds naar waarde weet te schatten, dan is het haar volste recht om daar moed en levenskracht uit te putten.’
Ik spitste mijn oren.
‘Ogenblikje. Zei je nu net “’s ochtends, ’s middags en ’s avonds”?’
Mijn vrouw knikte.
‘Drie keer per dag. Je kan er de klok op gelijk zetten. Hij volgt zijn zaakjes wel attent op, mijn digitale aanbidder.’
‘En wat zegt hij dan precies, die digitale aanbidder van jou?’
‘Hoe mooi hij me vindt. Hoe lief en dapper en geduldig.’
Ik had de avatar van Martha Claps-Lathouwers zelf gekozen, ik wist dus maar al te goed hoe ze er uitzag.
‘Werkelijk, hij vindt je mooi? En waar woont hij - weet je dat al? En heb je een naam toevallig?’
‘O jawel, hij woont ergens in een klein dorpje dicht bij Sittard. En het is geen engerd, zoveel is ook wel duidelijk, want hij heeft me zijn foto doorgestuurd. Het is een nette, rijpere man met een heel aimabel uiterlijk. Niet dat jou dat iets aangaat. En voor je je zorgen begint te maken: dit is puur platonisch, een onschuldige flirt online. Ik ben natuurlijk niet werkelijk van plan om iets met hem te beginnen. Maar voor Martha Claps-Lathouwers is hij wel een opsteker na al haar ellende met haar afgestorven echtgenoot. En de naam geef ik je niet, want dan ga je hem meteen opzoeken. Ik wil niet dat je stokken steekt in de wielen van die arme Martha. Momenteel is ze een kwetsbare ziel die best wat begripvolle steun kan gebruiken.’
Ik voelde een brede glimlach opkomen, maar vocht die bijtijds weg.
‘O, daar twijfel ik niet aan. En ergens begrijp ik het wel. Iedereen wil zich geliefd en begeerd voelen, niet?’
‘Precies.’
‘Het is altijd leuk om complimentjes te krijgen van iemand die bereid is om voorbij het uiterlijk te kijken, toch? Dat zegt iets over de diepgang van de ander, niet?’
‘Absoluut.’
Normaal had ik mijn vrouw nu moeten waarschuwen voor ene Sander Verhofstraeten, notoir versierder en oplichter van wanhopige weduwen en halve wezen, maar dat akkefietje over de verdeling van de huishoudelijke taken lag me nog te vers op de lever. Ik was uit op vergelding omdat ze glasheldere logica en feiten tegen me had gebruikt terwijl ze maar al te goed weet dat ik daar niet tegen kan. Als Donald Trump zoiets niet hoeft te slikken, dan ik ook niet. En dus besloot ik om Sander Verhofstraeten de kans te gunnen om Martha Claps-Lathouwers in vuur en vlam te zetten. Dat wordt lachen. En over dat aftroggelen van geld maakte ik me geen zorgen, want ik wist uit jarenlange persoonlijke ervaring dat een vent niet zo makkelijk centen loskrijgt van mijn vrouw. Als Sander Verhofstraeten zoiets zou proberen tussen dit en een maand, vanuit welk treinstation ook, dan zou hij van een bijzonder kale reis thuiskomen.
En zo, geachte lezer, moest ik tot de conclusie komen dat - op Sylvie De La Rivière na, maar die weegt vijfendertig kilogram en likt dingen van de vloer - de enige verzonnen profielen die tot nu toe hun manieren hadden gehouden, een pubermeisje waren dat worstelde met haar genderidentiteit en een jonge kerel die luisterde naar de naam Dessabour El Amrani.
Leg dat maar eens uit op een meeting van radicaal rechts.
