Auteur
Blogpost:
Erik Le Romancier
Rauw, puur en relevant!
Zin in een stuk van het verhaal? Hier komt het:
“In onze omgeving had niemand iets door. We zagen er nog steeds hetzelfde uit, gingen keurig naar ons werk en deden ons best zorgzame en betrokken ouders te zijn voor Carlos. Aan ons zag je niets, maar dat zegt ook niets. Pillengebruik kun je namelijk lang niet altijd aan mensen zien en het zijn ook echt niet alleen randfiguren die xtc gebruiken. Integendeel, het komt in alle kringen en milieus voor. Op de dancefeesten heb ik iedereen zien gebruiken, van artsen en advocaten tot studenten en huisvrouwen en alles daartussenin. Niemand zag dus dat we inmiddels bijna wekelijks xtc slikten, maar zelf merkten we het wel. De vermoeidheid na afloop werd steeds erger en we herstelden ook steeds minder snel. Daarnaast kreeg ik ook last van vergeetachtigheid en concentratieverlies. Toch was dit voor mij, voor ons, geen reden om te stoppen. Integendeel, want intussen hadden we ook cocaïne ontdekt en snoven we zo nu en dan een lijntje naast, of in plaats van onze pilletjes. Op zich is coke prima spul. De bijwerkingen zijn een stuk minder dan bij xtc en je krijgt er ook geen nare, depressieve gevoelens van als het is uitgewerkt. Daarentegen is het erg slecht voor je gezondheid en ook nog eens heel erg duur. Om die reden snoven we niet elk weekeinde, maar slikten we er wel lustig op los. En de fles wijn of sterke drank kwam ook steeds vaker op tafel.
Zo vergleden de weken, maanden, jaren letterlijk in een soort roes. Intussen pleegde ik roofbouw op mijn lichaam en werd het steeds moeilijker mijn dubbelleven vol te houden. Tijdens de weekeinden was ik een uitzinnige partygirl die op drank en drugs hele nachten doorhaalde, doordeweeks was ik een ogenschijnlijk goede moeder, werknemer en echtgenote die steeds meer moeite had deze perfecte façade op te houden. Steeds vaker was ik de uitputting nabij en liet ik steken vallen. Dit negeerde ik echter, zoals ik ook negeerde dat mijn drugsgebruik steeds minder goed voelde en me soms zelfs begon tegen te staan. Ik stopte dit soort gedachten en gevoelens zo ver en diep mogelijk weg. Toen haalde de realiteit me keihard in en liet me ruw ontwaken uit mijn drugssprookje.
Per en ik hadden een doorwaakte nacht vol xtc, coke en wijn achter de rug. Uren en uren hadden we op de bank in de woonkamer gepraat, gedronken, muziek geluisterd en tenslotte zonder remmingen gevreeën. Tegen de ochtend waren we in de woonkamer in slaap gevallen. Per op de bank en ik op het kleedje op de vloer. Het leek alsof ik mijn ogen nog maar net had gesloten, toen iets tot mijn half verdoofde bewustzijn doordrong. Ik wrong met tegenzin en een behoorlijke krachtsinspanning mijn ogen een beetje open en zag ons zoontje, dat veel eerder wakker was geworden dan we hadden verwacht of gehoopt, dodelijk verschrikt midden in de woonkamer staan, omringd door de puinhopen ons kleine feestje voor twee. De legen flessen lagen verspreid over de vloer, de salontafel was een slagveld vol glazen, vieze kringen en etensresten, op een bijzettafeltje balanceerde een beduimeld spiegeltje met de laatste resten coke er nog op en werkelijk overal lagen verfrommelde kledingstukken, want we lagen poedelnaakt daar waar we in slaap waren gevallen. Midden in deze ranzige ruïne stond ons kind, met grote ogen en witter dan wit.
Met de kracht van een hamer drong de situatie tot me door, zag ik wat mijn zoon zag. Het tafereel vervulde me met afschuw en schaamte. Toch moest het ergste nog komen. Ik wilde naar hem toelopen, hem troosten, steun bieden. Ik het hem allemaal uitleggen, zeggen dat het me speet en dat ik nog steeds zielsveel van hem hield. Maar mijn lichaam en geest weigerden dienst. Mijn lijf was zo uitgeput en zo verzwakt dat ik niet op mijn benen kon blijven staan, mijn verstand was nog steeds zo beneveld dat ik niet eens op de naam van mijn eigen kind kon komen. Toch wilde ik naar hem toe, moest ik naar hem toe! En dus kroop ik naakt, op handen en knieën, met verwarde haren, een verdwaasde blik in mijn ogen en licht kwijlend, door de troep naar mijn zoontje, terwijl ik probeerde te praten maar niet verder kwam dan schor, onsamenhangend gekras. Hij week angstig terug en gilde. Mijn hart brak in duizend stukken.”
Wil je dit verhaal, en alle andere verhalen in ‘Stilte Graag!’ helemaal lezen? Dat kan. ‘Stilte Graag!’ is te bestellen via bol.com, Bruna.nl, boekenbestellen.nl, of je plaatselijke boekhandel.
Veel leesplezier en...laat je verbazen! Erik Le Romancier zegt: Reading is relevant!
Lees verder op mijn site
