Auteur
Blogpost:
Oli Veyn
Schrijfwedstrijden
Eigenlijk komt het natuurlijk door mijzelf en mijn eeuwige ambitie om me te bewijzen en eindelijk die prijs in de wacht te slepen, maar ik vind het voor nu even lekker om de wedstrijden zelf de schuld te geven. Zelfreflectie komt wel weer als ik er de energie weer voor heb. Waarom fantasiewedstrijden, waaraan ik dus graag mee doe, dit jaar bij elkaar gepropt zijn, is mij een raadsel. Binnen drie maanden 4 schrijfwedstrijden waarin je bij 1 een manuscript en de rest 2 of meer verhalen mag insturen is teveel gevraagd van een beginnende, ambitieuze schrijver. En als werkende kan ik je vertellen dat de maanden september, oktober en november de drukste maanden zijn van het jaar waarbij overwerken meer standaard is dan uitzondering. Neem daarbij de steeds korter wordende dagen, virussen en gebrek aan zonlicht en je krijgt ... een uitgeputte, ideeloze, moegeschreven schrijver vol ziekmakende beestjes.
En dan moet NANO nog komen, hellup. Ik had het idee (ambitie, yep) om deel twee van mijn young adult boek af te schrijven in november en mee te doen met de NANO. Tja.
Dus hier zit ik dan, snotterend en sniffend achter mijn PC te kuchen met een fleecedeken om mijn schouders en de verhalen die wel geschreven zijn nog een keer te redigeren. Zou het goed genoeg zijn? Of kan ik maar beter een wedstrijd skippen? Wat heeft het voor zin om mee te doen als je niet 100% achter je verhaal staat?
Ik klap mijn laptop dicht en besluit het te laten sudderen op de harde schijf. Met mijn citroenthee op het nachtkastje, tissue box in de aanslag en omringd door prikkelende geuren van de dampo leg ik mijn hoofd op het zachte kussen. En terwijl ik lief ben voor mijn lichaam weet ik dat ik lief ben voor mijn geest. Mijn brein, mijn lichaam, mijn vingers die me al zoveel verhalen hebben gebracht moeten even vertroeteld worden. En na de snot komt vast weer de inspiratie. Snif.
