Auteur
Blogpost:
Jorgen Eijt
Schrijven is als een melodie componeren: de schrijver moet vooral niet in de weg gaan staan van het verhaal
Voor mijn boek 10 Duistere verhalen voor het slapengaan maakte ik gebruik van proeflezers en van een facebook pagina waarop dagelijks mijn schrijf-en marketingproces was te volgen. Lezers reageerden hierop en zo ontstond een mooie stroom aan feedback die ik kon gebruiken in mijn verhalen. Sommige feedback heeft zelfs een verhaal verandert. Dit is slecht één voorbeeld hoe ik mijn schrijfproces uitvoer en stimuleer. De basis is echter visualisering en vertrouwen hebben dat niets vast staat en het altijd goed komt.
Ik schrijf visueel. Dit betekent voor mij dat ik een scène in eerste instantie vrij helder voor mij zie. Ik zie de personages. Ik hoor wat ze zeggen. Ik zie de omgeving waarin het verhaal zich gaat afspelen. Ik voel hun emoties en op de achtergrond speelt het plot, zoals ik deze in mijn hoofd heb, een voortdurende rol. Ik zeg bewust 'in eerste instantie' aangezien het niet betekent dat het plot of de personages volledig vaststaan vanaf het moment dat ik besluit om te gaan schrijven. Soms laat ik de personages of de omgeving het plot veranderen. Soms verandert het plot de personages.
Een voorbeeld.
In het verhaal Drie jaar geleden schrijf ik over een overspelige tandarts die afscheid wil gaan nemen van zijn vrouw, zodra hij de tandartspraktijk verkocht heeft. Het oorspronkelijke idee was om zijn vrouw hier achter te laten komen en dat ze dan op een vreselijke manier wraak neemt door iemand in te laten huren die hem vermoord.
Ik vond het eigenlijk een vrij afgezaagd, eerste idee. Toen ik echter de twee compagnons van de tandarts introduceerde, ontstond een nieuw idee om één van de compagnons een relatie te laten beginnen met zijn vrouw. Samen bedenken ze uiteindelijk een gemeen plan om van de overspelige tandarts af te komen. Hier verandert dus een nieuw personage de plot van het verhaal.
Hierdoor ontstond ook het idee om te gaan spelen met twee perspectieven: twee parallelle verhaallijnen, afwisselend vertelt vanuit het perspectief van de man en vanuit het perspectief van zijn vrouw. Dit heeft het verhaal nog een extra boost gegeven omdat een lezer telkens ziet wat beide personen in hun schild voeren.
Ik kan nog veel meer voorbeelden noemen maar de boodschap is denk ik duidelijk. De kunst is dus loslaten en dat is belangrijk tijdens het schrijfproces. We hebben vaak de neiging om iets wat redelijk goed is vast te willen houden. Daardoor sluit je de weg af naar andere opties die veel beter zijn en dat is precies wat je met schrijven nodig hebt.
Maar ik realiseer mij ook dat dit soms erg moeilijk is. Vooral als je een tijdje bezig bent geweest met een idee of wanneer je denkt dat je echt een goed idee hebt ontdekt. Toch is het beter om jezelf hierin te corrigeren. Uiteindelijk is er maar één persoon die het finale oordeel zal vellen en dat is de lezer. Het is dus aan de schrijver om bij alles wat zij of hij schrijft de vraag te blijven stellen: wat zal de lezer hiervan vinden en sta ik niet in de weg van het verhaal?
Lees verder op mijn site
