Blogpost:
Zwaardmeesters
Sneakpreview Deel 2!
De goden zullen voorgaan, dan komt de stam, dan pas de sjamaan… Voordat hij wist wat het betekende, kende hij dit zinnetje al uit zijn hoofd. Was het zijn vader die hem dat had geleerd? Hier, alleen in deze bijzondere ruimte, die voor hem en alleen voor hem was gebouwd, ingericht, versierd en van alle gemakken voorzien, was de enige plek waar hij zich werkelijk onbespied en alleen genoeg wist om de bittere glimlach die hij voelde ook zijn gezicht te laten overheersen. Want het was bitter dat hij niet wist of de man die hem deze en andere zinnen had geleerd, nu wel of niet zijn vader was. Bitter, omdat hij toch degene was die alles wist. Wat zouden anderen wel zeggen als ze erachter kwamen dat hij, de kenner en houder van alles, niet eens wist wie zijn vader was? De glimlach kwam voort uit de zekerheid dat er nauwelijks een mens zou zijn die zich zou afvragen wie zijn vader was en dat er absoluut niemand was die die vraag hardop zou durven stellen. Niet aan hem, niet aan niemand. Want hoewel de goden eerst kwamen, was hij er in al die jaren toch wel redelijk dichtbij in de buurt gekomen. De goden eerst…
De Aufinae, alle moeders tezamen
Belisima, Banba, zijn slechts 2 van hun namen
De goden veroorzaken de pijn. De stam ondergaat de pijn. De sjamaan draagt de pijn. Zijn leermeester/vader was een harde leermeester geweest. Om hem te leren pijn te dragen, werd hij, vanaf het moment dat hij zelf kon lopen, elke ochtend bij het opgaan van de zon in de beek gewassen, van top tot teen. Elke ochtend, weer of geen weer. In elk seizoen. Hij wist niet meer hoe lang het heeft geduurd, maar in zijn herinnering begon gedurende de eerste jaren van zijn leven de dag met pijn en huilen. Pijn van de kou van de ochtendregen op je naakte huid. Pijn van het vaak ijskoude beekwater, pijn van de puimsteen waarmee hij geschrobd werd. Zijn dag begon jarenlang met pijn en huilen. Huilen is goed voor een sjamaan. Hij moet huilen voor zijn stam, zodat zijn stam niet hoeft te huilen. Dus maakte zijn leermeester hem ook elke nacht, zolang hij nog een kleuter was, wakker en vertelde hem de verschrikkelijkste verhalen zodat hij zou huilen.
“Ben je wakker, Drust?”. Natuurlijk was hij wakker. Ik ben toch altijd op tijd wakker? “Ja, ik kom.” Hij hoefde vandaag alleen maar zijn lendendoek om te doen, het was al niet meer zo koud, dus hij stapte al snel de deur uit van de kleine hut waar hij sliep. Nog voor hij zijn tweede voet over de drempel had, kreeg hij al een draai om zijn oren. Pats! Het deed niet echt zeer, en hij had er inmiddels als zo veel gehad, dat hij er ook niet meer van schrok. “Buiten zijn voordat ik buiten ben. Je kent de regels.” Ja, hij kende de regels. Maar de man die hem de klap gaf en hijzelf wisten dat zijn wrede mentor ietsje vroeger was opgestaan en stilletjes naar de gang van zijn hut was geslopen om hem te kunnen verrassen en vervolgens berispen. Drust was namelijk altijd wakker voordat zijn mentor wakker was, en lag elke ochtend rustig te luisteren naar de eerste bewegingen van de man die in de hut naast de zijne sliep. De ene keer hoorde hij het kraken van de brits als de man opstond, de andere keer hoorde hij dat er een beker op de kleine tafel werd gezet. Er was altijd wel een geluid waaruit hij kon opmaken dat hij snel naar buiten moest stappen om de man voor te zijn en zo een kastijding te voorkomen. Maar deze keer had zijn leermeester heel stilletjes gedaan en had Drust niets gehoord, totdat hij voor de deur stond.
