Snoeien en wieden

11-07-2019 2 reacties

+8 niet meer leuk × vind ik ook leuk

In de tuin werken, ik hou ervan. Lekker mijn gedachten overal en nergens naartoe laten fladderen. Heerlijk met mijn handen in de aarde, de heg snoeien, laaghangende takken knippen en eventjes één zijn met mijn eigen stukje natuur. Maar, net als het kleutertje uit het bekende kinderliedje, wél de bloemetjes laten staan. 

Tot een buurman mij vertelde dat ik sommige van die in mijn ogen prachtige bloemetjes met wortel en al zou moeten verwijderen om te voorkomen dat ze alles zouden overwoekeren. ‘Maar ze zijn mooi,’ zei ik. ‘Wat maakt het dan uit?’ De buurman wees op andere planten en bloemen. ‘Als je niet wilt dat die allemaal ondergesneeuwd raken, zul je wel moeten,’ zei hij. 

En zo is het ook met een verhaal. Eenmaal diep in het schrijfproces ratelen mijn vingers over het toetsenbord en als ik die tekst later teruglees, ben ik best wel in mijn sas met wat ik heb geproduceerd. Tot het moment dat mijn redacteur ermee aan de slag gaat en er tot mijn verdriet soms hele pagina’s aan moeten geloven. Daar gaan de met zorg gekozen woorden die ik zo lief heb gekregen en de zielenroerselen die ik na enige aarzeling aan het digitale papier durfde toe te vertrouwen. Eén druk op de Delete-toets is er maar voor nodig. 

Maar, hoe pijnlijk dit proces ook voor me is, diep in mijn hart weet ik dat het goed is, dat mijn verhaal er alleen maar beter van wordt. Kill your darlings, noemen ze dat in het schrijversjargon, maar eigenlijk is het gewoon snoeien en wieden.