Auteur
Blogpost:
Susanne van den Beukel-Hendriks
Spannend leesfragment
Klik op de link als je het hele fragment wilt lezen.
Haar benen lopen met stevige passen naar de Pijletuinen, een wijk die ze al die jaren ontwijkt. Hoe verder ze komt, hoe scherper de pijn wordt. Het gevoel verplaatst naar haar hart, het lijkt iedere bloeddruppel naar buiten te willen persen. Toch weerhoudt het haar er niet van om verder te lopen. Ze moet wel. Het park bij de basisschool brengt een verkillende stilte met zich mee. Haar ademhaling zit in haar keel. Een paar keer slikken helpt niet, het gevoel gaat niet weg.
Bij de kinderboerderij klinkt geblaat vanuit het donker. Eigenlijk is er in al die jaren niets veranderd. Via de brug komt ze bij appartementen van het Dreesplein. De geur van de dieren en de poep laat ze achter zich. Als ze langs de kastanjeboom loopt, ziet ze dat er een paar vruchten op de grond zijn blijven liggen, de rest is meegenomen door kinderhanden als kleine schatten. Naast de appartementen is een straatje. Daar gaat ze naar links en zo komt ze bij de speeltuin.
De schommel hangt er nog. De wind duwt hem heen en weer. Er is veel gebeurd daar, zoveel dat ze ver weg gestopt heeft, maar wat nooit helemaal weg was. Katja op de linker schommel, zij op de rechter. De parkeergarage onder de appartementen zorgt voor een schemerig licht in de speeltuin. Gwen loopt naar de schommel en pakt de ketting. De kou trekt door haar vingers, maar ze laat niet los. Ze staart voor zich uit en hoort verkeer op de weg achter haar, wat zorgt voor een zacht geruis. Haar blik valt op de schaduw onder de boom aan de rand van de speeltuin.
Door een heftige steek in haar buik laat ze de ketting los en ze schreeuwt het uit. Met vochtige ogen strompelt ze naar de boom. Met iedere stap wordt de pijn heftiger. Bij de donkere plek blijft ze staan. Met haar hand zoekt ze steun bij de stam. Haar benen voelen slap. Dit is de plek waar het gebeurd is. De pijn is nu bijna ondragelijk geworden. Gwen zakt op de grond en steekt haar handen uit. Even aarzelt ze. Haar handen trillen en dat komt niet door de frisse wind.
De herinneringen van toen.
Het schuldgevoel.
Het gemis dat altijd gebleven is.
Nú is het moment om de confrontatie aan te gaan! Na een diepe in- en uitademing begint ze. Haar handen zakken en kneden de grond. De koude aarde schept ze opzij en begint te graven. Eerst voorzichtig, maar al snel haalt ze de ene hand aarde na de andere omhoog. De zware geur van de grond komt naar boven. Steeds dieper graaft ze, tot ze op de juiste diepte is. Haar adem stopt. Dit is het. Haar blonde haren hangen in haar gezicht. Met haar vieze handen veegt ze die weg. Het graven gaat over in aaien en haar lichaam wiegt heen en weer. Net als toen. Ze voelt een eindeloze leegte.
Lees verder op mijn site
