Het ergste voor een schrijver is de storing van de samenleving. De samenleving die, vooral op het ogenblik, van alle kanten aandacht opeist in verband met een virus en het klimaat. Op allerlei masnieren moet je als auteur ingaan op de eisen en voorwaarden die er ineens aan alle kanten aan je gesteld worden Dagenlang word je ermee lastig gevallen terwijl je er eigenlijk niets mee opschiet. Een virus kun je bijvoorbeeld grotendeels de baas worden door zoveel mogelijk uit elkaars buurt te blijvebn. Dan ga je toch een tijdje niet naar de dancing of naar het cafe? Dan ga je iets leuks doen vanuit jezelf. Het zou juist een stimulans moeten zijn voor het creatieve vermogen en...geloof me...ierdereen heeft iets creatiefs in zich. Heel vaak wordt daar wel omheen gezeild omdat het ook veelal iets met gevoelens te maken heeft en die kun je maar beter niet laten blijken, zo zeggen sommigen
Creativiteit wordt in zo'n periode bijna overal voortdurend gestioord, vooral door de ruzies en de herrie die men er omheen verzint. Het hoofd van de creatieveling krijgt op die manieer een verkeerde vulling die niet leidt tot creatieve activiteit en uitingen. Natuurlijk, er zijn uitzonderingen maar het geldt zeker voor heel veel mensen die nu creatief actief zijn.
Weg met de maatschappelijke onrust dus en uit je gevoelens op een positieve wijze. Laat zien wie je van binnen bent en waar je toe in staat bent. Dat is heel wat beter dan de boel aan gort gooien in Rotterdam of ergens anders. Ik ga daar trouwens misschien wel een gedicht over schrijven!
