Auteur
Blogpost:
Vincent Baumgart
Taste bad Food
In een conditorei had hij een stuk taart gegeten en toen was hij misselijk geworden. Alle andere gasten genoten van hun zoete gebak. Ik moet een toespraak houden om ze te waarschuwen, dacht hij. Hij ging op een wankel tafeltje staan en riep: ‘Mijn toespraak heet Taste bad Food. Dat is Engels, maar dat mag tegenwoordig in Nederland.’
Aller ogen richtten zich op het schrijvertje.
‘Teveel zoete taart is slecht voor de mens,’ riep hij. ‘Men zou dingen moeten eten die bitter smaken, zoals spruitjes. Dat is veel gezonder!’
Hij had het nog niet geroepen, of de klanten stonden op en begonnen als een stel zombies dreigend op hem af te schuifelen. Er klonk gemor. Dat hij door zoiets te zeggen hun plezier in taart bedierf.
‘Hebben jullie dan nooit van het woord 'debat' gehoord?’ probeerde het schrijvertje nog, maar de klanten waren zich aan het verkleden. Ze trokken zwarte jurken aan en zetten punthoeden op.
‘We gaan hem taarten,’ werd er geroepen, en het eerste stuk zoetigheid werd al in zijn mond gepropt.
Bovenop de galerij stond Jules Deelder het tafereel te bekijken. ‘Help me alsjeblieft Jules!’ riep het schrijvertje, maar de meester van de hyperbool lachte grimmig.
‘Vanaf deze plek ken ik niks voor je doen,’ snerpte Deelder. ‘Blijft zwartgallig, en ga door met hyperbolen. Hyperbool is, hyperbool blijft, hyperbool voor altijd, en als jazz klinkt en Sparta scoort, heb dan van niks spijt!’
Met die dichterlijke woorden ontwaakte het schrijvertje. Het was gelukkig maar een nare droom geweest.
Laat deze droom een waarschuwing voor me zijn, dacht het schrijvertje. In Nederland is men tegenwoordig snel beledigd. Ik moet me aanpassen aan de gemiddelde mens, en zorgen dat niemand aanstoot aan me neemt.
Met dat voornemen ging hij verder aan een roman waarvan hij hoopte dat die hem onsterfelijk zou maken.
Lees verder op mijn site
