Tja, en nu?

30-05-2019 1 reactie

Ineens is mijn nieuwste thriller Retour Spitsbergen klaar voor de introductie. Alles is in één klap afgerond: het schrijven, de redactie, het overleggen over de cover, de zetproeven. Maandenlang was ik ermee bezig, hield het me soms zelfs uit mijn slaap. Klopte die scène wel? Had ik die naam nog aangepast? Het liefst was ik op die momenten meteen mijn bed uitgesprongen om te kijken, maar ja, dat bed was om drie uur ’s nachts toch ook wel erg lekker. Dan maar stilletjes het kladblok pakken dat op mijn nachtkastje paraat ligt en in het donker een aantekening maken. Daar ben ik de afgelopen jaren erg handig in geworden. Want het gebeurt wel vaker dat ik midden in de nacht met opengesperde ogen naar het nauwelijks zichtbare plafond lig te staren omdat ik niet durf te slapen, uit angst dat ik iets vergeet.

Maar nu? Wat ga ik nu dan doen? Met een nieuw verhaal beginnen? Daar staat mijn hoofd nog niet naar. Ik ben nog te veel betrokken bij alle personages in Retour Spitsbergen. Aan de andere kant ervaar ik ook een leeg gevoel. Zo’n “tussende wal en het schip”-gevoel. Een stukje heimwee zelfs naar de tijd die ik met mijn personages doorbracht. Ik heb ze zo goed leren kennen en met ze meegeleefd. We hebben gehuild en gelachen. Lief en leed hebben we gedeeld. En ik ben niet altijd even aardig tegen ze geweest, heb ze soms in onmogelijke situaties gebracht. Dat zijn dingen die je niet zomaar even terzijde schuift.

Toch ken ik mijzelf goed genoeg om te weten dat er al heel gauw nieuwe verhalen in mijn hoofd gaan kriebelen. En dat ik gewoon móét schrijven, of ik nou wil of niet. Ik probeer dat moment nog even uit te stellen, wil nog even afscheid kunnen nemen. Maar op enig moment zal dat schrijversbloed zich weer gaan roeren, dat kruipt nu eenmaal waar het niet kan gaan.

Lees verder op mijn site

Reacties op: Tja, en nu?