Auteur
Blogpost:
Marloes
Toch verrassend die nieuwe Heaberlin...
Soms lees ik ze weer: thrillers. Toen ik 16 was, was ik VERSLAAFD aan thrillers. Het kon niet te eng, te smerig of gruwelijk genoeg zijn. Ik smulde van de meest gruwelijke moorden, de bizarre seriemoordenaars en de meest gruwelijke verhaalverlopen. Tot...
...Ik volwassen werd en alles 'eng' begon te vinden. Geen griezelfilms meer, geen thrillers van Karin Slaugther meer... Alleen een goede YA-thriller haalde mijn boekenplankje naast alle beminde literatuur van Nederlandse en buitenlandse bodem. Maar ja... een docente Nederlands moet 'ruim' belezen zijn. Toch? Kortom: ook op het thrillervlak ligt voor mij weer een uitdaging. Met soms frisse tegenzin selecteerde ik, als recensente, diverse thrillers, om zo toch weer een beetje belezen te raken in dat genre. Met de achterliggende gedachte: mij als 16-jarig monster verras je niet meer.
En DAT was dus dé denkfout. Julia Heaberlin heeft met Black-Eyed Susans mijn thrillerhart weer een beetje geopend. Het bloed druipt niet uit het boek, de moordenaars zijn niet gruwelijker dan gruwelijk, maar het verhaal is spannend. Gewoon spannend. En goed geconstrueerd. Het verhaal boeide mij zo, dat het boek moeilijk weg te leggen was. En het ergste? Ik geloofde Tessa, de hoofdpersoon, van A tot Z. Al haar gedachten, gevoelens en acties: het klopt gewoon. Oké de stemmen van de Susans zijn wellicht wat té, maar Heaberlin geeft hier een goede verklaring voor, waardoor ook dát weer klopt.
Kortom: Heaberlin is schuldig. Schuldig aan het openen van het thrillerhoekje in mijn hart. Nee, ik word niet weer dat 16-jarige bloeddorstige monster dat het liefst 100 messen in één boek wil zien, dat de meest gruwelijke verhalen wil lezen. Maar ik word wel de 25-jarige die naast YA-boeken en literatuur een goede thriller zal pakken. :)
