Blogpost: Sander (Hebban Crew)

Veel eerder

02-10-2018 door Sander (Hebban Crew) 7 reacties

+6 niet meer leuk × vind ik ook leuk

Ik vind creëren leuk. Ik vind schrijven leuk. Toch was het voor mij alles behalve een verwachte stap om een boek te schrijven. Het figuurlijke zetje kwam van mijn vriendin Heleen, op dat moment uitgever bij HarperCollins. Als Ik niet voor de zoveelste keer was gevraagd om “ons verhaal” op papier te zetten was het waarschijnlijk nog steeds niet gebeurd. 

‘Nee, ik heb niet de ambitie om “schrijver” te worden’, gaf ik vervolgens in interviews als antwoord wanneer mij gevraagd werd naar een volgend boek. ‘Nee hoor, dit boek móést geschreven worden, ik heb verder geen plannen.’ 
‘En een vervolg op Ik kan er nét niet bij komt er zeker niet’, voegde ik nog toe om mijn punt te maken. 

Ondanks mijn destijds zeer oprechte stelligheid tekende ik afgelopen week een contract bij literair agent Marianne Schönbach voor “de vertegenwoordiging van het werk” met in mijn tas de eerste twintigduizend woorden van wat mijn eerste thriller moet worden. Mijn tweede boek dus. 

Ik kan er nét niet bij werd geen bestseller. Ik won geen grote prijzen. Maar ik kreeg wel het hoogst haalbare: ik werd overspoeld door mooie reacties van lezers (soms in een vergelijkbaar, maar nog veel vaker in een heel ander schuitje), kreeg prachtige recensies en ontving complimenten van mensen in en buiten het vak, mensen die ik stuk voor stuk hoog heb zitten. Belangrijke schouderklopjes waar je als schrijver én als mens niet zonder kunt. 

Afgelopen zondag won regisseuse Antoinette Beumer de Hebban Debuutprijs 2018. In een interview nog niet eens zo lang geleden vertelde ze dat Mijn vader is een vliegtuig het boek was dat ze moest schrijven en dat ze niet nadacht over een tweede boek. Dat er misschien nooit een tweede boek zou komen. Zondag hoorde ik haar vertellen dat ze een idee heeft voor dat tweede boek. Niks veranderlijker dan een debuutschrijver, dacht ik en ik lachte in mijn vuistje. Het kan verkeren. 

Hoewel het schrijven van Ik kan er nét niet bij af en toe een marteling was, vond ik het creatieve proces heerlijk. En precies daar verlangde ik de afgelopen maanden naar terug en ineens had ik zin om die thriller te schrijven, waar ik vaag, maar al heel lang, een idee voor had. Ik schreef een synopsis van bijna achtduizend woorden, creëerde een nieuwe wereld en begon te schrijven.  

De teller staat op twintigduizend woorden. Een thriller in wording. Misschien had ik dit inderdaad al veel eerder moeten doen.






Lees verder op mijn site