Blogpost:
Bert van Brakel
Vestdijk; een vergeten schrijver ?
Zijn geboorteplaats Harlingen komt terug in de Anton Wachter romans als Lahringen. Deze min of meer autobiografische verhalen (het zijn in totaal 8 delen) zijn voor Vestdijk wat voor Proust "Op zoek naar de verloren tijd (A la recherche du temps perdu)" was. Mooiere psychologische romans heb ik zelden gelezen. Maar Vestdijk was zo veelzijdig, dat hij meerdere genres beheerste. Zijn veelzijdigheid heeft echter niet altijd in zijn voordeel gewerkt, misschien wel omdat de critici en de recensenten graag een auteur een bepaald etiket op willen plakken of in een hokje willen plaatsen. Naast een aantal historische en een groot aantal psychologische romans schreef hij ook het naar magisch-realisme neigende 'De kellner en de levenden', een van mijn absolute lievelingsboeken. Het is een parabel over Het Laatste Oordeel, waarin twaalf (!apostelen?) bewoners van een flatgebouw met een bus naar een treinstation worden gebracht om, zo lijkt het, aan het Laatste Oordeel te worden onderworpen.
Een andere favoriete schrijver van mij, Marten Toonder, heeft dit boek volgens mij geïnspireerd tot het schrijven van het Bommelverhaal "De grote onthaler".
'De kellner en de levenden' zelf is wellicht geïnspireerd door het verhaal 'Het grote gebeuren' van Belcampo, dat ook over Het Laatste Oordeel gaat.
Ga deze drie boeken zelf maar eens lezen, dat staat garant voor een paar uren leesplezier, dat kan ik U verzekeren.
Helaas wordt Vestdijk tegenwoordig niet of nauwelijks meer gelezen als ik Pieter Steinz mag geloven, terwijl hij toch in zijn tijd een van de belangrijkste Nederlandse kandidaten voor de Nobelprijs voor literatuur werd geacht te zijn.
Adriaan Roland Holst heeft eens gekscherend over hem gesproken als "de man die sneller schrijft dan God kan lezen", laten we hopen dat dat niet verwordt tot "de man die sneller is vergeten dan de jongste dag".
(eerder verschenen op dizzie.nl)
