Auteur
Blogpost:
Suzanna Esther
Volgen en leiden
Aangezien het een tendens aan het worden is, houd ik daar natuurlijk binnenkort weer mee op. Niet uit een soort recalcitrantie, maar omdat er teveel columns verschijnen die gelezen willen worden. Als je niet gelezen wilt worden, moet je ook niks delen. Delen is per definitie een uitnodiging tot lezen, kijken, amuseren, leren.
Misschien ben ik wél recalcitrant. Als iedereen iets gaat doen, dan houd ik er vaak mee op. Ik zoek altijd een soort exclusiviteit. Het is niet uit ijdelheid, of trots. Eerder een soort weerstand tegen massagedrag, en de wens mijn eigen manier te behouden.
Die drang naar exclusiviteit heb ik altijd gehad. Het is mijn kracht maar ook mijn zwakte. De enorme weerstand, walging zelfs, die ik voel als ik mee moet in de meute. Als ik volgzaam de gang der zaken accepteer, zelfs als deze soms logisch is. Het is een kant die mij geweldige ervaringen heeft gebracht, maar ook veel onrust. Problemen zelfs.
Het volgen van je eigen pad is niet gemakkelijk. Steeds vaker voeg ik mij, en probeer ik zo lang mogelijk een gebaand pad te bewandelen. Dat kan ik alleen maar als ik me inhoud, terughoud, mezelf censureer. Het kost vreselijk veel energie. De andere kant kost ook veel energie dus is het continue afwegen wat wijsheid is.
Ik ben niet geschikt als volger, maar ook niet als leider. Er is mij best vaak gezegd dat ik een leider zou kunnen zijn maar dat is niet zo. Qua intellectuele capaciteiten misschien wel. Mijn arbeidsverleden toont dat aan. Maar wat mijn arbeidsverleden ook aantoont is dat ik bepaalde capaciteiten niet heb. De capaciteit om te volgen. Het beleid, het systeem, politieke en psychologische spelletjes. Oneerlijkheid en onrechtvaardigheid. Het bedrijfsleven wemelt ervan. Ik sta er altijd tussen, beschouwend welke kant ik op moet. Vaak denk ik te lang na, de voor en tegens afwegend. Het is ook nog eens een keer dat ik er regelmatig niets van begrijp. Of juist alles.
Beide kanten kunnen overzien, de leiderskant, en de volgerskant legt een enorme kloof bloot die meestal niet te overbruggen is. De volger zal moeten schikken. Leiders zijn tenslotte de baas. Als ik een leider zou zijn dan moet ik anderen zich laten schikken. Dat kan ik niet. Ik zou het respect voor de volger verliezen, die zich schikt in zaken die hem of haar te kort doen. Als leider zou ik dan voet bij stuk moeten houden want, ‘De neuzen moeten allemaal dezelfde kant op,’ om maar een hoogst irritante verandermanagementkreet te gebruiken.
Ik sta niet graag aan de buitenrand, observerend en altijd afwegend welke kant ik moet kiezen. Toch heb ik geen keus. Ik kan niet klakkeloos volgen, maar ook niet leiden.
Lees verder op mijn site
