Auteur
Blogpost:
Heleen van den Hoven
Wat 2019 een feestje maakte
Als ik denk aan mijn jaar, dan springt één ding er bovenuit: familie en vrienden. Dagelijks zijn ze in mijn hoofd, en dan helaas vaak de dingen die pijn doen, de angsten om het welzijn van wie ons lief zijn.
Misschien is dat wel de reden dat ik me zo graag in boeken begraaf. In het lezen ervan, maar ook in het schrijven. Ik dompel me onder in andermans leven, bedenk lastige situaties en moet vervolgens onderzoeken hoe daar weer uit te geraken. Schrijven en lezen, het is voor mij een vlucht uit de werkelijkheid. En toch neem ik al schrijvend de werkelijkheid weer mee, gebruik ik de pijn of de verlangens in mijn personages en hun handelingen. Hun angsten zijn de mijne ook.
2019 was voor mij daarnaast het jaar van nieuwe contacten. Door Het CARPA Complot kreeg ik ineens veel collega’s, schrijvers die ook allemaal boeken uitbrachten en waarvan ik er een aantal live ontmoette. Lezers kreeg ik, onbekende mensen die mij vertelden wat ze in mijn boek gelezen hadden. Zo werd Ik ook ineens jurylid voor een wedstrijd bij Hebban, en leerde ik daar ook weer mensen kennen.
Een onbekende (ik ontmoette hem later pas bij een boekpresentatie) schreef een heerlijke recensie, CARPA was een boek naar zijn hart, en toen hij weken daarna een ander boek vijf sterren gaf, las ik dat ook, misschien wel om te kijken of hij gelijk had. En dat had hij: ik genoot ook van De stilte van de witte stad van Eva Garcia Sáenz de Urturi.
Ik ontwikkelde een schrijfworkshop die ik met veel plezier gaf, en had zelf een heerlijk trainingsweekend met medeschrijvers/trainers onder leiding van Marelle Boersma. Volgend jaar zal voor een deel in het teken staan van schrijflessen geven.
Leesclubs, een moordspel, boekpresentaties, maar ook een schrijfwedstrijd in Groningen, alles werd een feest. Net als het Boekenbal en het vieren van de gouden huwelijken van een aantal familieleden.
En dan kom ik terug bij mijn eigen feestje. De boekpresentatie van Het CARPA Complot, halverwege het jaar. De rondwandeling door Culemborg werd een succes. Lieve vrienden en familie kwamen, de zon scheen. En ik dacht: wat fijn dat mijn ouders dit nog meemaken, dat mijn lieve schoonzusje het aan haar opgedragen boek in ontvangst kan nemen, dat mijn broers en aanhang en man en kinderen er zijn. Want zonder hen is schrijven maar een eenzaam bestaan.
Vrolijke kerst allemaal!
