Zo'n krappe vijftig jaar geleden las ik De Geverfde Vogel van Jerzy Kosinski. Ik was toen een jaar of vijftien. Het boek is in mijn hoofd de geschiedenis ingegaan als 'schitterend maar vreselijk'. Het boek staat nog steeds in mijn boekenkast maar ik heb het er nooit meer uitgehaald om het nog eens te lezen. Ik denk dat ik eigenlijk te jong was voor dat boek. Nog veel te weinig levenservaring en kennis van het, en mijn menselijk brein had om het ongemak bij het lezen ervan te kunnen begrijpen. Ik ga het ook nooit meer lezen; eigenlijk is de herinnering aan die ervaring best één die ik graag instand wil houden. Daarbij komt dat ik inmiddels Arnon Grunberg ontdekt heb.
Inmiddels lees ik een vierde boek van hem. Het is een fascinerende auteur. In mijn recensie van Onze Oom schreef ik al dat Arnon instaat is al zijn personages neer te zetten als zeer acceptabele en te begrijpen mensen om tegelijk hun monsterachtigheid te belichten. Dat is niet alleen uitzonderlijk knap maar ook moedig. Moedig omdat hij in de krochten van de menselijke geest, dus ook zijn eigen krochten want hij schrijft het, de meest nare kleinzieligheden en wreedheden durft te beschrijven. Ranzige gedachten formuleert. Niet om ranzig te zijn maar om de lezer te laten zien wat hij of zij zelf ook wel eens stiekem denkt of doet. Dingen waar je je als mens eigenlijk voor schaamt. Dat maakt dat het lezen van Arnons boeken tot enig ongemak leidt. Nu, vijftig jaar na mijn Kosinski ervaring kan ik het plaatsen en boeit het zelfs. Arnon Grunberg is een van mijn favoriete auteurs.
Op dit moment lees ik Tirza van hem en ja, zeer confronterend! Ik geniet.
Lees verder op mijn site
Auteur
