Auteur
Blogpost:
Mascha Gesthuizen
Winnen of leren; het hokjesdilemma
Stel je voor dat je op je zeventiende in je eentje naar de schuur loopt. Zoals altijd klemt de deur en het kost je moeite om hem open te krijgen want je bent ondervoed en daardoor niet zo krachtig. Over zoiets banaals als het klemmen op zich maak je je vandaag niet druk. Je pakt je fiets uit de schuur, laat de deur voor wat het is en fiets het poortje uit, op weg naar het station.
Niemand weet waar je heen gaat. Zelf weet je niet hoe laat je terug komt, of je nog terug komt. Het waait en het miezert een beetje. De natte kou voel je niet want je hebt al lang geleden geleerd gevoel buiten te sluiten. Op het station check je het saldo op je ov-kaart; er moet een bedrag gestort worden om met de trein te kunnen reizen. Nadat je hebt opgewaardeerd, ga je de poortjes door die toegang geven tot de perrons. Ergens boven is het piepende ijzer op ijzer te horen van treinen die tot stilstand komen. Het geluid van stemmen en voetstappen in allerlei soorten ritmes gaat de stroom mensen vooruit die de trap afkomt en zich in de hal verspreid. De mensenmassa haalt je kort uit je mijmering, maar je moet door, tegen de stroom in, op weg naar het verlossende woord van de Levenseindekliniek. Voor het eerst sinds lange tijd voel je weer hoop.
En stel dat je dan ’s avonds weer thuis komt. Iemand heeft de schuurdeur weer dicht gedaan zodat je opnieuw al je kracht moet inzetten om hem weer open te krijgen. Door het raam zie je het kleurenpalet van de tv, twee schaduwen op de bank. Niemand weet waar je geweest bent. Je sluipt naar boven en sluit je op in je kamer. Alleen met je afwijzing. Je bent het leven nog wat verplicht.
De psychiatrie, de jeugdpsychiatrie en de jeugdzorg zijn de afgelopen jaren opgedeeld in hokjes, die gescheiden zijn door een ondoordringbaar materiaal van het sterkste soort. Als je drie diagnoses hebt, zoals Noa, moet je aanspraak maken op drie hokjes. Maar dat kan natuurlijk niet. Behandelen in psychiatrisch Nederland kenmerkt zich door wachtlijsten, doorverwijzen, beperkte budgetten en zwart-wit beleid. Van het ene naar het andere hokje vraagt veel administratie waarvan vaak niet duidelijk is wie dat moet doen, met veel contactmomenten en elk van die contactmomenten kent zijn eigen foutenmarge. Je moet nogal aanhouden en geen enkele vorm van zelfstigma dragen, wil je krijgen wat je nodig hebt. Het verhaal van Noa is een exces. Het zijn wel de excessen die de onvolkomenheden van een systeem meer dan bloot leggen. Moge haar dood de loep zijn waaronder we knelpunten onweerlegbaar definiëren.
Bronnen https://www.ad.nl/binnenland/noa-is-17-jaar-geworden-ik-word-losgelaten-omdat-mijn-lijden-ondraaglijk-is~a7a2cc47/ https://www.gelderlander.nl/home/noa-16-uit-arnhem-is-nu-al-klaar-met-haar-verwoeste-leven~a01a7bd1/ http://www.levenseindekliniek.nl/blog/2019/06/05/het-overlijden-van-noa-pothoven-death-of-noa-pothoven/ https://113.nl
Hulp nodig na het lezen van deze tekst? Ga naar https://113.nl
Lees verder op mijn site
