Auteur
Blogpost:
Marceline de Waard
Worden wie je eigenlijk bent
NET NIET
Werk was belangrijk voor mij. Onafhankelijkheid, zelfredzaamheid, niet mijn hand ophouden. Het bracht mij een mooie loopbaan. Ik leidde ingewikkelde projecten, reorganiseerde processen en loste innovatief problemen op. Tegen mijn vijftigste ging het schuren. ‘Je bent goed met mensen en zorgt dat de dingen gebeuren,’ zei mijn toenmalige baas. Management wellicht? Ik volgde een relevante opleiding en solliciteerde er lustig op los. Het werd een verhaal van ‘net niet’. Iedere keer dat de gewenste baan binnen handbereik was, sprankelde ik niet genoeg in de laatste ronde of zei ik iets sufs op de meest logische vraag. Teleurgesteld passeerde ik de Sarah-grens. De grens waarvan ik dacht dat die de weg afsneed naar een volgende carrièrestap.
ER WACHT IETS MOOIS OP JE
‘Ga maar uitzoeken wat je eigenlijk wil,’ zei mijn volgende baas nadat ik onderuit was gegaan met net een innovatie teveel. Een persoonlijk ontwikkeltraject bij een gerenommeerd bureau volgde. Ik bracht mijn sterke punten in kaart en ging netwerken.‘Je hoeft vaak maar iets kleins te veranderen,’ zei iemand. Ik bedacht dat er meer was dan werken alleen en genoot van de gesprekken met mensen die ik ooit in mijn loopbaan tegenkwam. Hun verhalen en de gedeelde anekdotes; de zoektocht naar een nieuwe baan werd minder belangrijk. ‘Er wacht iets anders op je, iets moois,’ zei een ander. Het laatste restje ambitie fladderde weg. ‘Schrijversacademie,’ zei de volgende. Het was oktober. Leek het achter glas nog zomer, buiten liet de aardse geur van de herfst zich al ruiken en in mijn hoofd klikte een luikje open. Daar was het oranje behang van mijn kinderkamer en het groene bureautje waarachter ik druk aan het schrijven was voor mijn kleine buurmeisje. Toen wist ik het namelijk wel: als ik later groot ben, word ik schrijfster. In die tijd zag ik mij al helemaal zitten in een tuinhuisje, verstopt in een ietwat verwilderde tuin vol bloemen, gras en bomen. De kinderdroom ebde weg en kroop in een verborgen hoekje van mijn geest. Tot dan. Ik pakte hem op, stofte hem af en deed een stap omlaag op de ambitieladder. ‘Schrijver? Jij?’ Ik las het ongeloof in mijn collega’s ogen. Mijn overtuiging dat dit het goede pad was groeide. Het moeten verdween en mijn vingers ontspanden boven het toetsenbord. Ongevraagd kwam ook nog leuk projectleiderswerk op mijn pad. Ik verwelkomde het en ging een dag minder werken om ruimte te maken voor het schrijven.
WAT ALS?
Inmiddels staan er drie boeken op mijn naam, ligt een nieuw manuscript bij mijn uitgever en plaats ik iedere zondag een nieuw verhaal op mijn website voor mijn trouwe lezers. Toch wringt het, net als de pumps waar ik jaren geleden nog met gemak ingleed en die nu schuren en branden aan mijn knokkels en tenen. Het wekelijkse zondagverhaal is een plicht geworden. Afgelopen maand waren we aan het varen op de Friese meren. De zon scheen, riet wuifde goudgeel aan de kant, vogels scheerden langs een azuurblauwe lucht. Opeens zag ik het glashelder. Voorheen was mijn werk een keurslijf, nu heb ik met de door mijzelf opgelegde noodzaak om wekelijks te publiceren van mijn schrijverschap een nieuw korset gemaakt. Mijn schrijversgeest wil eruit, heeft ruimte nodig. Ruimte voor langere verhalen. Nee, ruimte voor een tweede roman waarvan de nevels al langere tijd door mijn hoofd dwalen en die ik steeds wegveegde of het spinrag was. Wat als? Een tik tegen het roer. De wal verdween, zo ook de scheidslijn tussen water en lucht. Weidsheid kwam er voor terug. Wat als? Die zondag plaatste ik voor één keer geen zondagverhaal. Voor het eerst in ruim vier jaar. Opnieuw gaat een wereld open.
Lees verder op mijn site
