Blogpost:
M.G. Pauwels
Writers Dip
Ik denk dat er nog een fenomeen bestaat. Writers dip. Hoe met ik het omschrijven? Dat moment dat je als schrijver echt het gevoel hebt dat je niet goed genoeg bent, dat je zin hebt om je pen aan de wilgen te hangen, dat je al je drafts en manuscripten in de open haard wil gooien .... En dat wel al gedaan zal hebben.
Oké, tegenwoordig is het voor de meeste schrijvers wel het toestenbord dat ze laten rusten. Het manuscript zal hoogstwaarschijnlijk niet afgeprint in de virtuele prullenbak belanden, waar het mogelijk nog kans heeft op reanimatie. Hierbij bedenk ik dus plots dat die oude tijd van romantiek dus iets drastischer was dan nu.
Nu, dat gevoel dat ik dus voor Piet Snot, Jan Lul en Mie Kneut schrijf, heb ik soms nog. Ik heb alleen geen zin meer om het nog op te geven.
Het laatste wat ik ooit beweerde wat het literaire talent van de eeuw te zijn. Sorry, maar gezien mijn geboortedatum, ben ik er nog niet uit of dat de twintigste of de tweeëntwintigste is. Ik schrijf al over twee eeuwen.
Voor mij moet dat dus niet. Ik schrijf niet meer voor prijzen of prestige. Ik doe het voor mijn plezier.
Nu is dus de vraag: als je als schrijver voor je publiek schrijft, zonder er zelf plezier aan te beleven, gaat je lezer dat dan ook niet merken? Zou ik wel willen schrijven als beroep? Om eerlijk te zijn: moest ik van mijn pen leven, was ik al lang dood. Dat blijf ik herhalen.
Ik heb mijn stopwoorden, mijn inperfecties, mijn eerder verhalende stijl ... Die niet aan iedereen besteed zijn en die er met de beste redactie mogelijk niet helemaal uit te krijgen zijn.
Ik denk dat ik daarom maar gewoon ga schrijven. Blijven schrijven. En er vooral lol aan beleven. Dan heeft er toch al iemand plezier aan. Dat de lezer me dan maar doodsabelt als het hem niet bevalt. Niemand is ertoe verplicht. Ik heb geen behoefte om er me nog druk in te maken.
