Auteur
Blogpost:
Susanne van den Beukel-Hendriks
Zeer kort verhaal
Achter het klif
In plaats van naar de crisisopvang rijdt Gwen met de scooter naar het strand van Kijkduin. Als ze afstapt, ruikt ze de zilte lucht. Goh, hier is ze al een tijd niet geweest. Zal ze naar het bosgedeelte gaan, het strand of naar de duinen? Ze kiest voor het laatste. Met een stevige pas loopt ze over het voetpad, haar rugzak schudt heen en weer op het ritme van haar stappen. Haar witte haren waaien iedere keer in haar gezicht, geïrriteerd maakt ze een lange vlecht zodat ze er geen last meer van heeft. Dat is beter. Ze ziet een hoge duin, daar wil ze naartoe. Het eerste stuk gaat makkelijk, maar al snel hijgt ze en komen haar stevige benen moeizaam vooruit. Ze verdomt het om zich te laten kennen, door moet ze. Stap voor stap, zoals ze haar hele leven al doet, ook als ze denkt dat het niet meer gaat. Haar blik gaat van het fijne zand dat onder haar voeten naar beneden zakt, naar haar einddoel. Nog een klein stukje en dan is ze er.Ze puft nog na van de klim en kijkt om zich heen. In de verte is de zee. Een vlieger boven het water verraadt dat er een kite surfer in de buurt is. Ze probeert hem te vinden, maar dat lukt niet. De zon brandt op haar zwarte kleren, op de scooter had ze het helemaal niet warm. Het liefst zou ze haar broekspijpen wat omhoog doen, maar dan zien mensen haar dikke witte benen en dat wil ze niet. Dan maar even afzien.Haar rugzak laat ze met een plof in het zand neerkomen en daarna volgt ze zelf. Ze pakt haar tekenblok uit haar tas en gaat met haar knieën opgetrokken zitten zodat ze steun heeft. Ze tekent de hoge duin en het uitzicht. Wat zou er achter dat klif kunnen zijn? Een afgrond, die symbool staat voor haar wantrouwen tegenover jongens. Of een zachte matras, zoals die op het bed van haar beste vriendin Katja.In haar tekening kan ze zelf bepalen wat er zou zijn. Zonder verder na te denken, tekent ze met hele lichte strepen een paar armen die uitnodigend naar voren strekken. Iemand waar ze altijd bij terecht kan, bij wie ze zichzelf mag zijn. Haar moeder… Een traan rolt over haar wang. Zelfs na al die jaren van teleurstellingen en afwijzingen wil ze niets meer dan haar moeders liefde en die zal ze nooit krijgen. Gefrustreerd rukt ze het vel uit haar tekenblok, maakt er een prop van en gooit hem over het klif.Ze staart voor zich uit, haar wang droogt langzaam op. Het is tijd om naar haar tijdelijke huis te gaan.
Lees verder op mijn site
