Blogpost:
Jaimie
Zeg nooit dat een bibliotheek bezoeken saai is :-)
Hallo lieve lezers, Hieronder plaats ik, in twee delen te lezen, een kort verhaal.
Het eerste deel staat HIER op de spot van de Feelgoodclub van Hebban te lezen.
Hieronder plaats ik voor jullie het vervolg. De foto (zie hierboven) is gelinkt aan het vervolgdeel.
Redactiewerk: de ideeënkabouter (een levende persoon die liever anoniem blijft). :-)
Veel leesplezier.
Aangekomen bij de ingang van de gemeentelijke bibliotheek stop ik even om mezelf moed in te spreken, want ik wil dat dit bibliotheekbezoek anders verloopt dan de vorige keer. Ik wrijf mijn vingertoppen over het papiertje in mijn hand. Ik ben gewapend met een sterke leeslijst dus het moet me lukken. Ik kan het. Het plan is om zo snel mogelijk de opgeschreven titels te vinden en weer te vertrekken. Ditmaal zonder lawaai en ophef te maken. Terwijl ik mijn ingehouden adem in de koude buitenlucht blaas, duw ik zachtjes de deur open en stap geruisloos binnen. Ik zwijg in alle stilte, dus ik geef enkel een knikje als begroeting naar het personeel en loop meteen naar de non-fictie afdeling en zoek naartsig naar de boeken over psychologie. Hebbes. Onze hersenen van René Kahn klem ik stevig tussen mijn vingers vast voordat ik de hoek richting de fictieboeken omdraai. Waar ik op dat moment niet op voorbereid ben, is een afdeling juichende boeken. Het ene exemplaar roept al luider dan het andere om gehoord te worden. Ze vuren hun vragen als pijlen uit een boog op mij af. Wie van hen ik kom halen en of ik haar of hem wil uitkiezen. Ik maan ze aan om hun geroep te staken, het heeft geen enkel effect. Zelfs mijn wijsvinger tegen mijn lippen negeren ze allemaal. Zweetparels lopen over mijn voorhoofd, ik kijk van links naar rechts en jog nu door de centrale gang. Dit loopt mis. Geen tijd te verliezen, ik moet me concentreren en wil hier zo snel mogelijk weggaan. Bij voorkeur met mijn uitgekozen boeken en zonder een ontmoeting met het Magische boek. Mijn ogen scannen de ruggen van de boeken sneller dan ik de titels kan ontcijferen. Het lukt me niet, ik krijg geen woord gevormd door al die dansende letters voor mijn ogen. Ik voel ademnood, o nee, geen paniekaanval krijgen. Niet nu en niet hier. Jaimie, komaan, focus! Als mijn dyslexie mij iets heeft geleerd, is het om dat te doen wat goed voelt. Dat is het. Ik herstart het zoeken op een onlogische volgorde en heb in een mum van tijd het laatste boek op de stapel in mijn handen gelegd. Als het licht plots uitgaat, sluit ik mijn ogen en klem mijn kaken op elkaar. Ik ben dus niet snel genoeg te werk gegaan om het Magische boek te ontlopen. Als ik mijn ogen open, zie ik dat het licht weer subtiel is gaan branden en dat het Magisch boek komt aanzweven. Ik zucht en laat hem mijn irritatie ook duidelijk horen. De stilte in de bibliotheek begint me, net zoals de vorige keer, zorgen te baren. Zeker nu het magische boek om me heen vliegt. Mijn ogen beginnen te knipperen, ik voel een angst langs mijn ruggengraat naar boven kruipen. Een teken van zwakte en dat mag niet zichtbaar worden, dus ik probeer zo nonchalant mogelijk te kijken als hij tegen mij praat.
‘Wel, wel, Jaimie, ik had het kunnen weten dat jij de onruststoker was. Mijn middagdutje is mij heilig, wist je dat?’
‘Nee, maar ik houd je niet tegen om meteen terug te gaan liggen.’
‘Dat zal ik zo meteen zeker doen. Nadat ik die stapel boeken onder je arm heb nagekeken.’
Omdat ik geen zwakheid wil tonen, strek ik met een forse duw mijn arm vooruit zodat ik de boeken bijna tegen hem aandruk.
‘Ja oké, je moet niet brutaal worden. Ik zie het vanop een afstand ook duidelijk genoeg. Ik merk dat je goed naar me hebt geluisterd, want ik zie dit keer een variatie van genres in je stapel boeken: een historische roman, een non-fictieboek, een roman en een thriller. Ik vind je keuze een enorme vooruitgang. Ik kan je vanaf nu alleen laten rondlopen in mijn huis, nu je mijn regels kent en zal respecteren. Kijk gerust nog wat rond en weet dat je steeds welkom bent.’
O, hij geeft mij zijn goedkeuring, dat is nog eens een verrassing. Wel een fijne, want de spieren in mijn lichaam worden week waardoor mijn rug terug een aangename houding aanneemt. Er vormt zich zelfs een kleine lach op mijn gezicht als ik hem in het weggaan hoor mompelen dat hij eindelijk ongestoord kan gaan dutten. Ik beloof de andere boeken dat ik hen allemaal een kans gun, maar niet kan garanderen dat ik het met iedereen tot het einde van de rit zal uithouden. Hiervoor moeten we natuurlijk wel samen een klik hebben. Toch kijk ik ernaar uit om ze volgende keer allemaal terug te zien, dan kijken we wel wie er mee op uitstap mag.
