De mens, hoe overtuigd ook van zijn objectiviteit, aanschouwt de wereld altijd door de eigen, gekleurde bril, en heeft van nature een diepgewortelde neiging tot categorisering. Bewust of onbewust, de hele dag door plaatsen we de mensen die we tegenkomen in hokjes. Ook Dilara Bilgiç is mens en betrapt zichzelf zo nu en dan op hokjesdenken. Tegelijkertijd wordt ze zelf geconfronteerd met allerlei labels en ondervindt aan den lijve hoe willekeurig het allemaal is: waar de één haar bestempelt als een conservatieve, fundamentalistische moslim, plakt de ander haar het label van seculiere, culturele moslim op; voor haar Nederlandse vrienden is zij de Turk, voor haar Turkse familie de Hollander; de een noemt haar feminist, de ander antifeminist.
Bilgiç demonstreert hoe onze klassieke neiging tot hokjesdenken vaak meer kwaad dan goed doet en beschrijft op invoelende wijze haar eigen pogingen zich te ontworstelen aan allerlei labels, en wat het je kan opleveren voorbij die grenzen te kijken. Want uiteindelijk zijn we allemaal gewoon dat: mens. En we zullen het met elkaar moeten doen.
De gelabelde is een intelligent pleidooi voor nuance in plaats van polarisatie, een hartverwarmend betoog over empathie en betrokkenheid met de medemens.
Bilgiç demonstreert hoe onze klassieke neiging tot hokjesdenken vaak meer kwaad dan goed doet en beschrijft op invoelende wijze haar eigen pogingen zich te ontworstelen aan allerlei labels, en wat het je kan opleveren voorbij die grenzen te kijken. Want uiteindelijk zijn we allemaal gewoon dat: mens. En we zullen het met elkaar moeten doen.
De gelabelde is een intelligent pleidooi voor nuance in plaats van polarisatie, een hartverwarmend betoog over empathie en betrokkenheid met de medemens.
