Een trein wordt plotseling op een zijspoor geleid en bij een bosrand onder quarantaine geplaatst. Hij komt uit een streek waar cholera is uitgebroken, soldaten leggen er een kordon omheen. De reizigers zijn op elkaar aangewezen; er wordt gedronken, de vertrouwelijkheid groeit, maar ook de spanning die tot hevige botsingen leidt. De reizigers denken en praten over hun jeugd, hun ouders en voorouders, over de dramatische geschiedenis van het gekwelde Rusland. De ontwikkeling van de roman maakt duidelijk dat Maximow niet alleen de trein, maar door zijn figuren ook het gehele immense Rusland ‘in quarantaine’ plaatst. Zij zoeken naar hun ware identiteit in gesprekken en dromen, eruptieve monologen en indringende biechten, beschuldigingen en bevrijdende gewetensontlastingen. In een perfecte opbouw komen al die stroompjes bijeen tot een machtige rivier die bruisend en tot overstromens voortraast. Een monumentaal werkstuk van een begenadigd auteur.
