In een gedicht heeft S. Carmiggelt eens beleden hoezeer hij houdt van de oude kroegen, deze diepe bedsteden in het veilig vaderhuis, van de plompe Nederlandse mannen die er ernstig drinkend hun diepe onzin komen zeggen, en van de zware moedeloze kasteleins, die met de blik van verschopte herdershonden het kleine glas naar de grote mond tillen.. Maar eigenlijk was deze belijdenis natuurlijk overbodig. Carmiggelts weemoedige liefde voor het leven zoals het, zonder gehelahola, in de schemerlokalen voorbijglijdt, kennen wij immers uit zijn onnavolgbare kreogverhalen, welke zonder enige twijfel tot de toppen van zijn werk behoren. De beste die hij, naar zijn eigen oordeel, in de afgelopen kwarteeuw heeft geschreven, vindt met bijeen in deze Salamander - een toch langs vaderlandse proeflokalen waarop ieder Carmiggelt zal willen vergezellen die zijn humor en wijsheid weet te proeven.
