Vergeet de meisjes snel vergeten?

Dankbaar gebruik gemaakt van de gelegenheid om dit boek van Alma Mathijsen te mogen lezen in ruil voor een recensie.
Ik had nog niet van Alma Mathijsen gehoord en dus ook niets van haar gelezen dus was behoorlijk nieuwsgierig. Na het lezen van de eerste hoofdstukken heb ik verschillende momenten gedacht ermee te stoppen. Het boek kon mijn aandacht niet vasthouden en ik begreep niet wat de schrijfster eigenlijk duidelijk wilde maken.
Toch was ik nieuwsgierig en vanwege de "dikte" van de roman heb ik het toch maar uitgelezen. Gaandeweg merkte ik dat naarmate je verder kwam in het verhaal, dit ook wat duidelijker werd.
Met name de relatie tussen de twee hoofdpersonen Kay Idle met haar vriendin, de schrijfster Iris Kouwenaar, werd op voyeuristische wijze gevolgd door een Amerikaanse mannelijke journalist Fields. Deze had nog geen enkel werk van Iris gelezen, maar was door zijn hoofdredacteur op pad gestuurd om Iris te volgen. Hij raakt geobsedeerd door de onderlinge vriendschap van de twee, waarvan Iris heel ziek en dus dus zeer zwak en kwetsbaar is.
Iris wordt door Kay goed voor de buitenwereld afgeschermd en toch slaagt Fields erin in contact met Iris te komen.
Via een paar voorbeelden van onder meer de Jejuvrouwen uit Korea wordt het duidelijk dat de man geen enkele rol van betekenis speelt.
De vraag blijft wel of Iris na haar eerste succesvolle roman Antidote en haar latere minder succesvolle Ebony ooit weer een volgend succes zal bereiken. Een uitnodiging van haar uitgever, een man, wordt niet opgepakt. Wel probeert Fields met hem een afspraak te maken.
Een ongeluk, doordat een boom op hun huis in Voorhorst valt, wordt wat ongemakkelijk voor de lezer om te bevatten dat de redders en bouwvakkers die hierbij betrokken zijn, de hoofdpersonen niet bij elkaar brengen.Omdat ze man zijn?
Het boek eindigt met een voor mij wat onbegrijpelijke ethogram met een minuut uit het leven van een eend.
Fields gaat uiteindelijk het boek Antidote toch lezen en raakt verslingerd aan de twee hoofdpersonen Ebony en Bricks ( Kay en Iris?).
Uiteindelijk ontmoeten Fields en de uitgever elkaar en schrijft Iris in het ziekenhuis na het ongeval van de boom een brief aan Kay.
Als antwoord komt er via een gsm bericht van Kay, waaruit na een lange tijd de lezer kan opmaken dat deze is verdronken. (Zelfmoord???)

Kortom een intrigerend boek na lezing maar ik vond het niet een bijster interessant verhaal.
Toevallig zag ik de schrijfster voor het eerst op TV in de DWDD in verband met de Hollywoodbaas Harry Weinstein. Duidelijk een feministe in de goede zin van het woord, maar maakt het mij nog niet duidelijk wat zij met dit boek beoogt. Snel vergeten dan maar, of toch nog maar een boek van haar lezen???