Pieken en dalen in cryptocoin en vriendschap

Drie jonge, vrouwelijke kantoormedewerkers halen weinig voldoening uit hun werk, maar hebben niet veel vooruitzicht op ander werk. In de Koreaanse maatschappij kunnen ze ieder nog net een kleine studio voor zichzelf huren, maar er is weinig ruimte om te sparen voor iets beters. Delend in hun smart lunchen ze regelmatig samen buiten de deur om hun kantoor even te kunnen ontsnappen. Er lijkt geen einde in zicht te zijn totdat één van hen in de cryptocoin Ether gaat investeren en de rest snel volgt. Dit luidt het begin in van een onvoorspelbare achtbaan met duizelingwekkende hoogtes en diep dalen – leidt deze weg uiteindelijk naar geluk of rampspoed? To the moon is geschreven door Ryujin Jang (1986) en vertaald uit het Koreaans door Mattho Mandersloot.

De titel verwijst naar de spreuk die de drie vrouwen tegen elkaar blijven herhalen – ze blijven doorgaan met investeren in Ether tot ze ‘de maan’ hebben bereikt. Een bewust fabelachtig doel dat hen blijft aansporen hun spaargeld te investeren, want hoe ver is eigenlijk té ver? De prachtige cover onderstreept nog een keer extra die aanlokkelijke maan, prachtig maar ogenschijnlijk onbereikbaar, een wortel-voor-de-ezel voor de drie vrouwen die gevangen zitten in hun kantoorbanen.

Een van hen, Dahae, is de hoofdpersoon van het boek en door haar ogen zien we hoe de drang om te ontsnappen aan haar kleurloze leven en meer (financiële) vrijheid te krijgen haar ertoe beweegt enorme risico’s te nemen. Algauw neemt de obsessie toe en wordt het bijna een verslaving om de waarde van Ether in de gaten te houden. Er zijn pieken en dalen, en het humeur en de hoop van de vrouwen zijn daar direct aan gekoppeld. Jang heeft een goede grip op haar personages, die elk zo hun zwakke plekken hebben, maar daardoor des te geloofwaardiger zijn.

Zoals veel verhalen over (financiële) risico’s verwacht je een moraal te vinden, of een waarschuwing. Jang kiest echter niet voor de gemakkelijke weg en zet een veel genuanceerder verhaal neer dan dat. Een studie van de tumultueuze vriendschap tussen de vrouwen, oorspronkelijk gesmeed door het uitzichtloze lot dat ze delen, is belangrijker voor haar. Het vooruitzicht om rijk te zijn spreekt ze natuurlijk aan, maar het belangrijkste is onafhankelijkheid en zekerheid in een wereld waarin dat allemaal niet is gegarandeerd als je een alleenstaande vrouw bent in het nog steeds zeer patriarchische Zuid-Korea. Met dat in het achterhoofd is hun obsessieve houding richting Ether te begrijpen, al zijn er repetitieve momenten die op een gegeven moment overbodig of zelfs irritant worden.

To the moon is niet zo zeer een waarschuwende vinger tegen het investeren in de wisselvallige cryptocoin, maar meer een commentaar op de weinige kansen die jonge mensen zonder rijkdom, invloedrijke familie of de beste opleiding hebben om uit de dagelijkse sleur te breken en iets beters op te bouwen dan waar ze zijn begonnen. Dahae, Eunsang en Jisong zijn bij vlagen naïef en wereldwijs zoals ze door de dagen heen bewegen. Hun vriendschap en alle irritaties en liefdevolle gebaren die daarmee gepaard gaan staat op de voorgrond. Of ze nu succes hebben of niet, je leeft met ze mee.