Sterk slotstuk

Wat mij betreft was dit een eerste kennismaking met Ibiza. In dit geval het Ibiza uit de jaren tachtig. Het is voor mij een eiland van horen zeggen. Een geliefde plek voor jongeren, van zon, zee en strand, uitgaan en feesten. Ester Ending laat het ware Ibiza zien. Aan de ene kant is er de zonzijde met de rijke geschiedenis, de eeuwenoude natuur en cultuur, de rust, het ongecompliceerde en de vriendelijke mensen, maar tegelijkertijd er is ook de schaduwzijde van drank- en drugsmisbruik en criminaliteit.

Het duurt lang, voordat Marianne een persoon wordt die emoties oproept. Je volgt haar, maar het lukt niet om echt betrokken bij haar te raken, ondanks de tragische omstandigheden waarin ze verkeert. Onvermijdelijk verloopt haar leven chaotisch als zeventienjarige dochter van een gevangen zittende drugsdealer en een afwezige, egocentrische moeder. Ze is alleen achtergebleven in de villa van haar vader. Ze vult haar dagen met rond toeren op haar motor, de inname van drugs en heel veel alcohol, verwerft inkomsten uit drugstransporten naar het Europese vaste land en geeft zich over aan een groeiende fascinatie voor Ramiro, een agent van de Guardia Civil. Deze verering van Ramiro neemt obsessieve vormen aan en plaatst haar steeds verder buiten de werkelijkheid.

Pas vanaf het moment dat Nick, een jeugdvriend van Marianne, dodelijk verongelukt, krijgt het verhaal vat op me en raakt het in een stroomversnelling. Alcoholisme, eenzaamheid en verdriet laten dan op een rauwe manier zien dat ze echt op ''een eigen eiland'' (over) leeft.