14 x mis

Laat ik het maar direct en (over)duidelijk zeggen: "Geen van de veertien verhalen uit deze verhalenbundel sprak mij aan." Ik vond ze nooit ontroerend, niet grappig, sommige wrang, maar dan wrang zoals een vieze sinaasappel wrang kan zijn. Ik geef ogenblikkelijk en zonder gêne toe dat ik bij de beschrijving en door recensies in de Engelstalige media verkeerde conclusies zal hebben getrokken en daarom verkeerde verwachtingen had. Ik verwachtte absurde verhalen in de trant van Etgar Keret. Die verhalen vind ik buitengewoon heerlijk, maar helaas gold dat dus niet voor Maarouf.

Omdat ik voor de leesclub al de Engelstalige versie van deze bundel (waarin maar twaalf verhalen staan) had aangeschaft, heb ik tijdens het lezen van de Nederlandstalige versie regelmatig vergelijkingen kunnen trekken tussen beide versies. De Engelstalige versie van de verhalen 'bekt' lekkerder, leest fijner waardoor de verhalen net even wat beter lijken, maar ook dan spreken ze me niet echt aan. Ik kan niet zo heel veel met de opgeroepen beelden... Het is te feitelijk, te vaak, om absurd te zijn, waardoor ik - denk ik - teveel in de realiteit van het rauwe leven in bezette gebieden bleef hangen en 'grappen' ergerlijk ongepast leken.

Misschien zou een vergelijking met De zwaluwman van Gavriel Savit een betere zijn, dan met de verhalen van Keret. Daarin zwerft de jonge hoofdpersoon, een meisje, wiens vader 'verdwenen' is, door Polen ten tijde van WOII. Wat zij ziet en meemaakt, zien en maken wij ook mee. Polen wordt magisch. Realistisch én magisch. Dat werkt fantastisch, omdat de lezer (vaak) beter weet wat het meisje ziet dan het meisje zelf. En net dat ontbreekt bij de verhalen van Maarouf. Die koe, dat kuipje jam, die peperplant, het stukje kaas, de matador... ze zijn niet echt. Nooit. Niet voor de verteller (althans.... ) en niet voor de lezer.

Soms klikt het niet tussen lezer en verhaal. Dit keer klikte het veertien keer niet.