Lezersrecensie
Zeeeer sterk!
Sterker dan elk afscheid. Door Enrico Galiano.
Enige tijd geleden las ik De bijzondere woorden van Gioia, een pracht boek. Er was maar één minpuntje aan: het was een bib-boek dus mocht ik er niet in onderlijnen. Dat heb ik nu, met Sterker dan elk afscheid, dubbel en dik goed gemaakt! Ik heb mijn eigen exemplaar en heb 1/3de van het boek onderlijnd, schat ik.
Wat beide boeken gemeen hebben, naast het feit dat ze wonderschoon zijn aan de binnenkant is hun prachtige oogstrelende cover. Die cover haalde me met Gioia over de streep en daar ben ik zo blij om want daardoor heb ik één van mijn lievelingsschrijvers ontdekt. Ze vergelijken hem wel eens met John Green en dat snap ik.
Sterker dan elk afscheid vertelt het verhaal van de 18-jarige niet-ziende Michele en de hoogsensitieve 17-jarige Nina. Om de beurt vertellen zij in een hoofdstuk hun kant van het verhaal. Michele spreekt het in, Nina vertelt het (grotendeels) aan Flo, die haar ondertussen tatoeëert.
Enrico heeft de gave om elk van zijn personages levensecht van het blad te laten spatten. Het zijn telkens mensen die ik ogenblikkelijk als vriend wil hebben. Ze zijn moedig, boeiend, wijs, opwijkend (de wasknijpers van Nina zijn geweldig, doet me denken aan wat ik zelf doe met Geluksplanten) en ok, maken fouten. Maar doen we dat niet allemaal? Op elke pagina staat wel een zin die het onderlijnen waard is; omdat hij zo mooi geschreven is, omdat hij zo wijs is, of omdat je hem je leven lang ingekaderd boven je bed wilt hebben hangen. “Zien is niet zo lastig. Je laten zien, daar gaat het om.”
De inzichten in blind zijn, het invoelen van hoogsenitief zijn, de echte gave van een goede tattoo-artiest benoemen; dit zijn maar een paar voorbeelden van de gave die Galiano bezit om zich helemaal in te leven in zijn personages, in de mensen rondom hem, in zijn leerlingen (hij is docent op een middelbare school).
Ik ben 41, veels te oud voor dit verhaal, in theorie, maar ik ben helemaal verliefd op dit boek. Ik stuurde een onderlijnd stukje door naar mijn eigen tatoeëerder en ook hij was enorm geraakt.
Ik zou willen dat Galiano stopt met lesgeven en zich fulltime wijdt aan het schrijven. Maar ergens ook weer niet. Ik wil dat hij ziet en blijft zien, echt zien. En dan zijn wondermooie verhalen met ons blijft delen. Waar blijven die verfilmingen?
Enige tijd geleden las ik De bijzondere woorden van Gioia, een pracht boek. Er was maar één minpuntje aan: het was een bib-boek dus mocht ik er niet in onderlijnen. Dat heb ik nu, met Sterker dan elk afscheid, dubbel en dik goed gemaakt! Ik heb mijn eigen exemplaar en heb 1/3de van het boek onderlijnd, schat ik.
Wat beide boeken gemeen hebben, naast het feit dat ze wonderschoon zijn aan de binnenkant is hun prachtige oogstrelende cover. Die cover haalde me met Gioia over de streep en daar ben ik zo blij om want daardoor heb ik één van mijn lievelingsschrijvers ontdekt. Ze vergelijken hem wel eens met John Green en dat snap ik.
Sterker dan elk afscheid vertelt het verhaal van de 18-jarige niet-ziende Michele en de hoogsensitieve 17-jarige Nina. Om de beurt vertellen zij in een hoofdstuk hun kant van het verhaal. Michele spreekt het in, Nina vertelt het (grotendeels) aan Flo, die haar ondertussen tatoeëert.
Enrico heeft de gave om elk van zijn personages levensecht van het blad te laten spatten. Het zijn telkens mensen die ik ogenblikkelijk als vriend wil hebben. Ze zijn moedig, boeiend, wijs, opwijkend (de wasknijpers van Nina zijn geweldig, doet me denken aan wat ik zelf doe met Geluksplanten) en ok, maken fouten. Maar doen we dat niet allemaal? Op elke pagina staat wel een zin die het onderlijnen waard is; omdat hij zo mooi geschreven is, omdat hij zo wijs is, of omdat je hem je leven lang ingekaderd boven je bed wilt hebben hangen. “Zien is niet zo lastig. Je laten zien, daar gaat het om.”
De inzichten in blind zijn, het invoelen van hoogsenitief zijn, de echte gave van een goede tattoo-artiest benoemen; dit zijn maar een paar voorbeelden van de gave die Galiano bezit om zich helemaal in te leven in zijn personages, in de mensen rondom hem, in zijn leerlingen (hij is docent op een middelbare school).
Ik ben 41, veels te oud voor dit verhaal, in theorie, maar ik ben helemaal verliefd op dit boek. Ik stuurde een onderlijnd stukje door naar mijn eigen tatoeëerder en ook hij was enorm geraakt.
Ik zou willen dat Galiano stopt met lesgeven en zich fulltime wijdt aan het schrijven. Maar ergens ook weer niet. Ik wil dat hij ziet en blijft zien, echt zien. En dan zijn wondermooie verhalen met ons blijft delen. Waar blijven die verfilmingen?
3
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Els Van Haute
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
