3 oktober ik zal je krijgen

Recensie van het boek:
3 oktober ik zal je krijgen
Deze titel beschrijft alles waar het in dit boek om draait:
De macabere conclusie van waanzinnig overheersende woede
Wijze van lezen: e pub verkregen via de leesclub over het boek met medewerking van Anya van der Gracht. Onder leiding van Viviane Gerits en Hope Develisch.
Auteur: Anya van der Gracht
Verhaalvorm: Ik vorm, autobiografisch
Cover:
Ik vraag mij af of de op de cover afgebeelde jongeman het hoofdpersonage is. Het lijkt alsof hij gefrustreerd is. Veel pijn heeft, zielenpijn. In de verte een moeder met een klein kind aan de arm. Net alsof de jongeman zijn leven overdenkt. Wat is er niet goed gegaan. Of dat het bepaalde herinneringen oproept die zich verweven met zijn huidige leven. Over de hoofdpersoon: ik twijfel of hij te vertrouwen is en of zijn bedoelingen goed zijn. De kleuren van de cover vind ik goed gekozen. Qua stemming en qua kleur juist. Alsof het de binnenwereld van het hoofdpersonage betreft. Ik begreep dat het een serie betreft? Ik heb nog een boek geleend bij de bibliotheek. Maar de andere delen hadden ze niet als e book.
De man op de cover is het hoofdpersonage.; hij zit te schrijven. Bovenaan ieder hoofdstuk zie je een of twee regels van wat hij geschreven heeft.
De vrouw en het kind zijn zijn gezin.
Dit boek behoort inderdaad tot een reeks, het is niet direct nodig de andere delen te delen. Die andere delen zijn geschreven vanuit het perspectief van de vrouw die je op de cover ziet.
Door de extra toelichting van de auteur vind ik de cover en de afbeeldingen en kleuren nog beter passen. Erg mooi.
De cover is mooier dan de inhoud en snapte ik pas na extra uitleg van Anya en het lezen van het boek. Nu ik het boek uit heb is de cover zeer goed gekozen.
De flaptekst kondigt wat onheilspellends aan maar onthult de inhoud nog niet. Eigenlijk een subliem goed ingeleid startschot voor de lezer om het boek te gaan lezen. Niet teveel niet te weinig precies goed.
Het verhaal:
Hoofdpersonage Sjaak Groeneveld wordt hopeloos verliefd op Janine. Ze delen een kus op een feestje. Vanaf dat moment doet Sjaak er alles aan om Janine tot zijn vriendin te maken. Met alle gevolgen van dien.
Zowel Sjaak als Janine zijn opgegroeid in gezinnen waar emoties en liefde en genegenheid ver te zoeken waren.
Op zijn eigen zeer manipulatieve aan waanzin grenzende precisie palmt hij Janine in.

Mijn mening:
De zinnen boven elk hoofdstuk zijn een toevoeging. Een mooie opbouwende spanning. Het kruipt onder je huid. Intenser doordat de dader vertelt. Je maakt kennis met zijn verwrongen, morbide en harde karakter. Dat komt bij mij keihard binnen. Je wilt blijven lezen. Je wordt in het verhaal gezogen.
De hoofdpersonen raken mij diep. Ze hadden kunnen bestaan in mijn dagelijks leven.
De hoofdpersoon Sjaak is in zijn gedrag onheilspellend, een tikkende tijdbom en uiterst gevaarlijk.
Als je zijn achtergrond kent dan vallen er dingen op zijn plaats. Dat is voor mij geen excuus voor zijn daden. Maar zijn drang tot zich laten gelden en zijn paranoia zijn als je goed leest te weerleggen. Namelijk een tirannieke vader en een moeder die alles gladstrijkt met haar glimlach.
Het komt ook dichtbij. Ik heb nooit te maken gehad met geweld. Maar ik herken mijzelf in Janine. De radeloosheid en de depressies. Janine’s ouders zijn zeer status belust. Qua emoties en inleving zijn ze nergens. Datzelfde geldt voor Sjaak’s ouders. Dat emotieloze herken ik uit mijn jeugd en huidige leven.
Schone schijn maar de diepere lagen blijven onbesproken. Ik had mijn armen om Janine en haar zoon willen doen. Om hen te beschermen. De hoofdpersonages zijn voor mij heel echt. Telkens hoop ik dat de hulpverlening Sjaak gaat helpen. Dat kriebelt. Ik vind dat Sjaak een niet gezonde maar een zieke kijk heeft op het hebben van een relatie.
Hij zet in op overheersen in combinatie met mishandeling en onderdrukking.
Elk hoofdstuk, elke regel, komt zijn ware aard: zijn morbide niets ontziende (een mensenleven is niets waard) ziekelijke wijze van een vrouw onderwerpen aan zijn wil. Als hij in het begin op weerwoord stuit van Janine wakkert dat zijn agressie en dominantie aan.
De diverse personages en hun achtergronden zijn goed uitgewerkt. De lezer krijgt zo een goed beeld.
Daarna gaat het al snel waar het allemaal om draait: de manipulatieve, agressieve , overheersende, zichzelf vererende en gewelddadige Sjaak.
Ik werd al snel het verhaal ingesleurd doordat je als lezer snel door krijgt waar het verhaal over gaat.
‘Ik wil geen kinderen en ik zal je geestelijk helemaal slopen.’ is de zin die me het meest is bijgebleven. Wat een geweld en agressie spreekt hieruit. Dat weerlegt zijn uitspraak ik besta voor 80 tot 90 procent uit agressie. Oftewel dat hij een tikkende tijdbom is. Er spreekt veel dreiging uit die mij zelfs de koude rillingen geeft.
Ik had eerst niet door dat het waargebeurd was. Toen ik die bevestiging van de auteur kreeg deed me dat veel pijn. Het boek leest namelijk alsof je alles voelt en beleeft door de ogen van Janine. Maar ook ben ik blij met dit boek. Het geeft vrouwen in soortgelijke situaties een stem. En instanties krijgen de kennis die hen nu ontbreekt in in te grijpen in dit soort achter de voordeur verborgen gruwelijkheden.
Ik vind het erg duidelijk. Je zit gelijk in het hoofd van de psychopaat. Dat is beklemmend maar geeft ook inzicht. In de beweegredenen, de denkwijze. Het maakt je kwaad omdat de daden zo zinloos en gemeen zijn. Je ziet alle facetten van de dader. Het kind dat hij ooit was en de volwassene die hij niet op gezonde wijze kan zijn. De ik vorm maakt het boek zo sterk. Het verhaal kruipt onder je huid.
Mijn conclusie:
Ik geef 5 sterren.
Dit boek is meer dan een gruwelijk ooggetuigenverslag. Het geeft kennis en inzicht aan hulpverlening. En hoop voor de betrokkenen.
Bedankt dat ik mee mocht doen met deze leesclub van dit indrukwekkende boek.
Bedankt Viviane Gerits en Hope Develisch voor de begeleiding van deze leesclub.
Bedankt Anya van der Gracht dat ik je boek mocht lezen.