Gebroken Patsi Desiree

Recensie van het boek Gebroken nooit verslagen
Auteur: Patsi Desiree
Gelezen via: boeken toer van Attie Dotinga
Wijze van lezen: E book
Introductie:
Het boek bestaat uit drie delen:
Isla , Pepita en testament.
In het deel Isla vertelt de dochter van Pepita hoe het is om dagelijks te leven met Borderline en een bipolaire stoornis.
In het deel Pepita vertelt de moeder van Isla hoe het als ouder is om toe te kijken hoe je dochter worstelt met het leven.
In het deel testament maakt Pepita haar leven op. En wat voor haar het dierbaarste is om na te laten.
Het boek is geschreven in de ik vorm.
Het thema van het boek is het leven en worstelen met een psychische aandoening. In dit geval Borderline en Bipolaire stoornis.
Ik had nog nooit eerder iets van de schrijver Patsi Desiree gelezen.
De plot van het boek is hartverwarmend mooi. Een lichtpunt na de diepste duisternis. Maar ook een boodschap geef nooit op hoe donker het ook is om je heen.
Samenvatting/plot/algemeen:
In het deel Isla maken we kennis met het dagelijks leven van deze jonge vrouw. Op jonge leeftijd een zo In gekregen en nu opnieuw in verwachting.
De twee werelden in haar hoofd de donkere kant die ze Ness noemt (van darkness) en de zonnige kant die ze Sunny noemt.
Ness laat haar lusteloos en down in bed liggen. Haarzelf verwonden om de diepste pijn te reguleren. Bijna als een echte persoon geniet ze als Isla er doorheen zit. Als het dekbed te zwaar is om af te doen.
Sunny laat haar genieten van winkelen, het dagelijkse leven en spreekt haar moed en zelfvertrouwen in.
Je voelt echt de diepe wanhoop. Je ziet zelf de gitzwarte wereld die Isla ervaart. Je leeft mee tijdens haar opnames.
Het eindigt zo mooi met de positieve noot van Isla en de vrije vertaling van.het lied van Guns n Roses Don ’t Cry:
Alsjeblieft herinner je, dat ik nooit heb gelogen En alsjeblieft herinner je hoe ik me voelde vanbinnen Je moet het op je eigen manier doen Maar het komt wel goed Je zal je beter voelen morgen Als het ochtend wordt En huil maar niet vannacht … * (vrije vertaling van Don’t Cry van Guns’N’Roses
Het deel Pepita laat ons kennismaken met de moeder van Isla.
Met haar diepste pijn. Haar worsteling met Borderline en Bipolaire stoornis.
Haar diepe woede tegen de wereld om haar heen. Maar ook haar trots: dochter Isla, haar kleinkinderen.
Zeer mooi verwoord in een lucide droom (dan weet je dat je droomt maar je wordt niet wakker). Op een gevisualiseerde mooie rustgevende plek. Maar zal de man die ongevraagd in haar droom verschijnt haar die rust gunnen?
In het deel testament tenslotte keert Pepita terug naar haar lucide droom. Maar nu vol vertrouwen en wetende hoe ze met haar levensbagage moet handelen. Dit alles spreekt zij uit in testamentl. Opdat haar woorden en belevingen niet vergeten worden. Dat haar dierbaren de waarde daar van inzien.
Mijn mening:
Ik had eerst moeite om aan dit boek te beginnen.
Waarom? Ook ik kreeg de diagnose Borderline en een Bipolaire Stoornis.
Maar dit boek is levensecht mooi hoe het is om te leven met deze ziekten.
Isla neemt je mee op reis door haar hoofd.
Op een zo’n ingenieuze levensechte manier word je haar wereld ingezogen. Op de zware dagen lig je in hetzelfde bed en maakt de wereld om je heen je niets meer uit.
Ook dat intens blije en zonnige herken ik echt. Lekker eropuit. Teveel aanschaffen. Van alles willen beginnen en doen. En dan ineens is er daar weer die onoverkomelijke hoge berg. En zak je weer in de depressie.
Met heel veel geduld en liefde van je omgeving, van hulpverleners maak je je leven leefbaar.
Ook het verhaal van Pepita riep herkenning op. Liet mij inzien wat mijn eigen moeder met mij doormaakt.
Een dochter die strompelt op het levenspad. Die haar levensgeluk niet ziet. De moeder die vecht voor het geluk van haar kind. Die verandert in een tijger als mensen tegen hun kinderen zeggen word niet zo als Isla.
Dat maakt mij kwaad. Dat onbegrip voortkomend uit onwetendheid. Maar wel gelijk mensen veroordelen die lijden aan een ziekte van de geest.
Zo mooi verwoord van Patsi Desiree.
Geweldig die ruchtbaarheid geven aan dit onderwerp.
Derde deel testament is ook zo mooi beeldend geschreven.
Beeldend; je zit echt op dat strand. Je voelt de zon op je huid. Je schrikt van die ongenode man in de droom.
Maar je wilt doorlezen je bent nieuwsgierig.
Dat is de kracht van dit verhaal duidelijk, empathie opwekkend voor de hoofdpersonen maar ook eerlijkheid.
Ook de rauwe niet mooie aspecten van het leven komen aan bod. Dat laat lezers inzien dat niets vanzelfsprekend is in het leven.
Conclusie:
Ik geef dit boek 5 sterren.
Ik zou dit boek aan iedereen aanraden. Een mooi levensecht verslag over borderline en bipolariteit. Vanuit een dochter en een moeder.
Mooi ook de ijzersterke wil om eerlijk over zichzelf te zijn. Ook pzij hebben liefde en warmte te geven aan de mensen om hen heen. Ook zij zijn essentieel in de maatschappij. Doorzetters zijn het geen zwakkelingen.
Een vlot leesbaar onder je huid kruipend verhaal.
Hoopvol. Het feit ik ben niet gek ik ben hierin niet alleen.
In de toekomst wil ik zeker meer lezen van deze auteur.
Bedankt Patsi Desiree voor je mooie, open, eerlijke verhaal. Bedankt voor je tips en.je hoop.