Nu gauw zonnepanelen...

Ik hou erg van de boeken van Mitchell. 'Jacob Zoet' is een van mijn lievelingsboeken, ook zijn andere boeken heb ik met veel plezier gelezen. Ze zijn heel verschillend maar hebben gemeen dat ze buitengewoon goed geschreven zijn. Ik begon dus vol verwachting aan 'Tijdmeters'. 
Uiteindelijk bleef ik licht verward en een beetje uit mijn comfortzone geschud wakker na de laatste bladzijdes. Mooi zijn alle verschillende karakters die dit boek bevolken. Heel menselijk en geloofwaardig uitgewerkt. Ook de beschrijving van de verschillende tijden is treffend; het verleden herkenbaar
en de  beschreven toekomst goed voor te stellen. Ik had echter wel een gesprekje met mij zelf nodig om me verbonden te blijven voelen met het boek. Het paranormale element dat almaar groter wordt en uiteindelijk zelfs op fantasy lijkt, moest ik echt even een plaats geven en aanvaarden als een gegeven in dit boek. Toen ik dat eenmaal gedaan had ( gesprekje met mijzelf; 'hoe erg is het nu dat dit boek af en toe op een deel van de Harry Potter-reeks lijkt, ....niet zo heel erg toch') kon ik weer verder en heb het boek geboeid uitgelezen. Het laatste deel sterkt me ernstig in mijn voorrnemen om nu toch maar eens zonnepanelen aan te schaffen...