Dit is zo’n boek waarvan je meteen snapt waarom het zó geliefd is.

Lampje gaat over een meisje dat met haar vader in een vuurtoren woont. Zij zorgt voor het licht, hij drinkt. Dat gaat natuurlijk een keer mis. Na een storm verandert alles en belandt Lampje op een plek waar niemand op haar zit te wachten. Vanaf daar wordt het een verhaal vol avontuur, verdriet, moed en onverwachte vriendschap.
Wat ik zo sterk vind: Lampje is geen perfect kind. Ze maakt fouten. Grote fouten zelfs. Maar juist daardoor voelt ze echt. Je leeft met haar mee, je gunt haar alles en je wilt haar af en toe gewoon even vasthouden.
Het verhaal heeft iets sprookjesachtigs met zee, monsters en geheimen maar tegelijk is het ook rauw en eerlijk. Over hoe volwassenen falen. Over eenzaamheid. Over hoe je toch je eigen licht kunt blijven aansteken, ook als het donker is.
De taal is prachtig zonder ingewikkeld te worden. Soms poëtisch, soms gewoon recht in je hart. En ja, dit is officieel een kinderboek, maar eerlijk: dit lees je net zo goed (of misschien wel beter) als volwassene.
Kortom:
Een ontroerend, spannend en warm boek over veerkracht en jezelf blijven. Terecht een moderne klassieker.