Uit egoïsme, ik word er namelijk gelukkig van

‘Sterven aan hoop’. Op een zeer ingetogen warme betrokken wijze neemt Rosita je mee naar de mensen die opgevangen/opgesloten zitten in kampen op zoek naar een beter leven. Zij laat diverse betrokkenen aan het woord en woont tijdelijk bij deze mensen in. Zij verblijft op Lampedusa, Sicilië en Libanon. Alleen al het werkelijk zeer invoelende hoofdstukje over de kustwacht is erg aangrijpend. Knap geschreven! Op de vraag aan mensen waarom zij deze mens helpen “uit egoïsme, ik word er namelijk gelukkig van” of “racisten missen veel, hebben een saaier leven”. Door dit boek “ben ik gaan beseffen in wat voor ontspoorde wereld we leven, waar een deel van de mensheid om de haverklap op vliegtuigen en cruiseschepen stapt, op zoek naar nieuwe prikkels, terwijl een ander deel als ‘menselijk afval’ in de kolossale containers van de kampen zit”. Op Samos zag ik de kustwacht elke avond vertrekken rond middernacht, hun arbeid werd doordat verhaal vreselijk duidelijk. Het boek verdient een plek in elke huiskamer!