Een lief, schitterend en ingewikkeld liefdesverhaal

Ik ben altijd een beetje angstig voor Contemporaries omdat ze zo vaak over een liefdesverhaal gaan. Ik ben dan bang dat het weer zo’n cliché wordt en dat ik het saai ga vinden. Maar Eleanor & Park is he-le-maal anders. Eleanor is lief, maar afstandelijk, wat logisch is als je haar thuissituatie bekijkt. Park hoort nergens echt bij en is daarom blij dat Eleanor opeens op zijn school komt. In eerste instantie omdat hij dan niet gepest zal worden, maar later om heel andere redenen.

Eerst haten Eleanor en Park elkaar, maar door hun gezamenlijke passie voor comics en muziek bloeit er een super schattige liefde op tussen die twee. En ja, het gaat heel langzaam. Maar ik vond het alles behalve saai en zat echt helemaal in het verhaal. De gesprekken tussen Eleanor en Park verlopen heel rustig. Soms moest ik het boek, ondanks dat ik het boek het liefst meteen uit zo willen hebben, even wegleggen om na te denken over wat er gebeurd was.

Eleanor en Park zijn echt heel verschillend. Niet het cliché verschillend, maar door hun verschillende thuissituaties hebben ze een hele andere kijk op de wereld en op elkaar. Park denkt dat Eleanor alleen maar aandacht wil trekken en Eleanor durft zich niet voor hem open te stellen. Eerst praten ze dan ook helemaal niet met elkaar. Ze praten echt héél lang niet met elkaar. Maar toch leren ze elkaar beter kennen doordat Park ontdekt dat Eleanor ook van comics houdt omdat ze stiekem met hem meeleest. Hun eerste gesprekken gaan over de comics die ze samen lezen en de muziek die ze mooi vinden. Dat ze in eerste instantie alleen communiceren met hun passie, in plaats van meteen te gaan praten, vind ik fantastisch. En de verbazing als ze merken dat ze niet in alles zo enorm verschillend zijn, vind ik geweldig.

Doordat het verhaal vanuit twee perspectieven (dat van Eleanor en dat van Park) wordt verteld, leerde ik de hoofdpersonages allebei erg goed kennen en begreep ik waarom ze deden wat ze deden. Ik had eens een keer geen last van verwarring over wie wie was, want Eleanor en Park leefden in een heel andere omgeving en hadden allebei een eigen stem en een eigen manier van denken. Ook vond ik het erg fijn dat Eleanor en Park zo echt lijken. Ze zijn niet te volwassen, niet te kinderachtig, maken logische keuzes en ze zijn niet té.

Ik vond Eleanor en Park allebei heerlijke personages. Ik probeerde niet te veel medelijden met Eleanor te hebben, maar ook te kijken naar hoe ze was als persoon: een superlieve, slimme en grappige meid. Dat probeerde Park ook te doen, dus ik kon ook heel goed met hem meedenken. Toch vond ik niet alleen deze personages leuk…

Ik bedoel, hoe cool is Parks moeder?! Eerst vond ik haar afschuwelijk, hoe ze Eleanor keihard beoordeelde op hoe ze eruit zag en hoe ze zich aanstelde toen Park duidelijk maakte dat hij en Eleanor samen iets hadden. Maar later werd ze echt een soort superheld! Ze deed er alles aan om dat weer goed te maken en deed haar best om verder te kijken dan Eleanors uiterlijk, wat uiteindelijk goed gelukt is. En hoe gemeen ik Parks vader soms ook vond overkomen, ik vond het echt lief hoe hij Eleanor meteen mocht en hoe hij het uiteindelijk weer probeerde goed te maken met Park. De mensen uit het gezin van Eleanor vond ik niet zo aardig, maar dat kwam vooral door Richie. Wat een afschuwelijke man. En Eleanors moeder haalde me echt het bloed onder de nagels vandaan, want wat bezielde haar dat ze daar bleef en haar kinderen zo ongelukkig liet zijn?!

Het einde was gewoon hartverscheurend. Dat was het enige deel van het boek waarin ik Eleanor écht niet begreep. Ze laat Park gewoon gaan? Gewoon, omdat ze niet wil dat ze zijn probleem is? Na alles wat ze hebben meegemaakt, wat ze voor elkaar hebben gedaan en betekend, wil ze geen contact meer? Uit het allereerste hoofdstuk van het boek, de proloog, bleek al dat ze niet bij elkaar zouden blijven, maar daarna ging het verhaal nog door. Eleanor stuurde Park de ansichtkaart die hij haar had gestuurd terug, met drie woorden erop. Alsjeblieft, ALSJEBLIEFT, laat die drie woorden “I love you” zijn…

Tja, ik vind de verhaal lastig te omschrijven met woorden, dus ik doe het anders. Kijk naar de cover! Ja, die is mooi. Lief. Simpel. Maar ik kan er wel heel lang naar blijven kijken. Zo is het verhaal ook: mooi, lief en simpel, maar het liefst zou ik willen dat het eeuwig doorging. Dat einde deed echt pijn, maar ik denk (en hoop heel hard) dat Eleanor “I love you” op die kaart heeft geschreven. Maar we zullen het nooit weten. Mag er een vervolg komen op dit boek?

Meer recensies kun je lezen op RabbitBookz.