De ruwe krijger

Recensie van:

Cymrion serie:

Het volledige, meeslepende en steamy liefdesverhaal van Isolda, een onwettige koningsdochter, en de twee gevaarlijkste mannen die ze ooit heeft ontmoet.

Deel 3

De ruwe krijger

Tussen liefde en haat

Auteurs: Rosemary Hart & Victoria Flora

Rosemary Hart:

is een Nederlandse auteur die spannende en edgey romance schrijft. Contemporary of fantasy, bittersweet en nachtzwart.

In het echte leven rent ze regelmatig achter haar twee katten of haar peuter aan. Ze houdt van thee, koekjes, wandelen en series kijken.

Rosemary was stiekem altijd van mening dat de damsel in distress eigenlijk niet per se gered hoefde te worden. Haar liefde voor dark romance was dus al geboren voordat ze wist wat dark romance was!  Ze vindt het dan ook fantastisch om haar guilty pleasures nu met haar lezers te mogen delen. Happy reading! :)

Wijze van lezen:

Recensie-exemplaar ontvangen van Rosemary Hart in ruil voor mijn recensie.

Uitgeverij: Rosemary Hart books

Genre: dark romance

Cover en:

Een man met lange bruine haren kijkt me intens duister aan. Naast hem links een man met blonde haren en rechts een blonde vrouw. Wie zijn zij? De cover is prachtig en maakt me nieuwsgierig.

Een meeslepende en informerende flaptekst.

Quote:

Gedeelte hoofdstuk 8:

Een zachte aanraking op haar schouder. Ze schrok op en keek in zijn gezicht, vol groeven die van zorgen en spijt. Die donkere schaduwen en diepe lijnen waren er niet geweest voordat hij zijn controle had verloren.

‘Mijn lieve,’ fluisterde hij. ‘Ben je nog steeds zo bedroefd?’

‘Ik…ik ben in orde.’

‘Werkelijk?’

Ze liet haar blik zakken. ‘Ik weet het niet.’

‘Mag ik de Vrouwe vragen om je te troosten?’

‘Eigenlijk… zou je het erg vinden om me even alleen te laten, zodat ik tot de Vrouwe kan bidden?’

Ze zag zijn teleurstelling, maar hij stond op. ‘Ik wacht buiten de kapel op je.’ Zijn hand gleed over haar haren voordat hij naar buiten stapte. Misschien was het die aanraking die alles in haar losschudde. Isolda knielde voor het altaar, hief haar handen, maar in plaats van een stil gebed kwam er een luide snik over haar lippen. Ze probeerde het tegen te houden, net als de tranen die plots opwelden, maar er was geen houden aan. Ze verborg haar gezicht in haar handen, bevend en stikkend.

Het duurde niet lang voordat ze zijn zware voetstappen weer hoorde, gevolgd door het ruisen van zijn kleren toen hij naast haar knielde.

‘Ishild,’ fluisterde hij. ‘Lieveling.’

‘Ga, alsjeblieft,’ huilde ze. ‘Ga weg.’

‘En jou hier achterlaten, eenzaam en met een gebroken hart? Nee.’

‘Het zou niet de eerste keer zijn!’

‘Dat weet ik.’ Zijn armen kwamen om haar heen. Even verkrampten al haar spieren; toen, tot haar eigen verrassing, werd ze slap in zijn armen. ‘Dat weet ik, lieve Ishild.’

Ze huilde met haar gezicht verborgen in zijn hemd. ‘Je hebt me zoveel pijn gedaan, Adalfonskar! En ik… Ik weet dat jij dat weet. Ik weet dat je vaker om vergeving hebt gesmeekt dan de martelaar Auriustis. Maar ik kan dat moment niet uit mijn hoofd krijgen. Ik probeer het te begrijpen, maar de vraag komt steeds weer terug. Waarom?’ Ze keek op, haar wangen nat van haar tranen. Ze had zich niet zo kwetsbaar gevoeld sinds dat vreselijke moment en vlak daarna, toen Megangar haar echtgenoot in een ijzeren greep had gehouden. ‘Was je niet gelukkig genoeg met mij?’

‘Jawel.’ Ze wist dat hij niet huilde – misschien kon hij dat niet eens – maar zijn stem was rauw en schurend in het schemerduister van de kapel. ‘Het was niet jouw schuld, Ishild. Ik weet niet waarom ik je pijn heb gedaan. Ik heb je nooit pijn willen doen.’

‘Je hebt mijn hart gebroken!’

Hij streek met zijn vingers door haar haren, langzaam en zacht. ‘Ik houd van je. Ik ben je toegewijd. Geloof me, alsjeblieft.’

Maar wat was zijn liefde waard, als hij haar toch pijn kon doen? Ze snikte nog wat en werd zich ondertussen akelig bewust van de harde stenen onder haar knieën.

‘Kun je me ooit vergeven?’

‘Ik weet het niet.’

Het verhaal:

De vrede lijkt ver weg in Cymrion. Hoewel Prins Adalfonskar alles op alles zet om Isolda veilig te houden, kan hij haar niet beschermen tegen zijn eigen duisternis. Kan Isolda balanceren tussen haar liefde en haar haat voor haar nieuwe echtgenoot, ook als alles misgaat en ze harder dan ooit moet vechten voor haar bestaan, haar vrijheid en haar hart?

Mijn leesbeleving:

De rust, veiligheid en vrede is ver te zoeken in dit deel. Op allerlei fronten komt het tot een kookpunt en de explosies ervan hebben veelal onvoorziene gevolgen. Toch zijn de reacties erop rechtvaardig en dienen ze een doel. Een zware weg naar zelfinzicht en vergeving. Niet te toloreren gedragingen die onder de loep worden genomen. Dan is de schouder van een vriend zeer welkom.

De barre reis naar een onbekend land. De voelbare dreiging van hen die je allerminst een warm welkom gunnen. Vechten voor lijfsbehoud door de meest zware ontberingen heen. Ook nu is het ongelooflijk beeldend en met tastbare gevoelens geschreven. Meeslepend en filmisch. Personages die steeds meer hun ware aard tonen.

Vaak als je je veilig bij iemand voelt durf je alle remmen los te gooien. Maar dat hoef je niet voor lief te nemen of te accepteren. Ontzettend goed dat ook hier aandacht voor is in dit verhaal. Na zo’n donkere en moeilijke tijd smaakt goedmaken uiterst zoet. De plot is macaber maar aan de andere kant ook vol strijdlust.

Mijn mening:

Ik geef 5 sterren.

Opnieuw realistisch, meeslepend, diepgaand, afschuwelijk, macaber maar ook beeldend en filmisch. Met krachtige en uitgesproken personages.

Kwaad dat overal in door sijpelt. Vluchten met de vijand overal op de loer. Vriendschap, trouw, liefde en doorzettingsvermogen vergen alle kracht.

Stand houden in gruwelijke gevechten om de toekomst zeker te stellen en de vrede veilig te stellen.

Nu nog benieuwder naar het afsluitende deel 4.