Hersenschimmen: Een lied waaruit de woorden verdwijnen.

Hersenschimmen vertelt het verhaal van dementie vanuit het perspectief van Maarten Klein. Hij is een gepensioneerd secretaris en woont met zijn vrouw Vera aan de kust van Massachusets, in het vissersstadje Gloucester. Wat begint met een onschuldige vergeetachtigheid, waar met een smoesje omheen gedraaid kan worden, ontwikkelt zich langzaam maar zeker tot een onomkeerbaar en onvermijdelijk lot. Bernlef doet dat op een prachtige manier, zoals gezegd vanuit het perspectief van de persoon zelf. Via gesprekken die hij opvangt en beelden die hij in zich opneemt krijg je als lezer de brokken informatie toegespeeld, waaruit je zelf de loop van het verhaal kunt reconstrueren, maar waar Maarten zelf steeds minder toe in staat is. Op die manier zie je de radeloosheid toenemen, niet alleen bij Maarten maar ook bij Vera. Bijzonder treffend is de passage waarin Maarten een gesprek van zijn vrouw opvangt, waarin zij haar zorgen uit over de situatie. Maarten beseft in een moment van helderheid de ernst ervan, maar besluit meteen daarop zijn gedachten te verzetten door nog wat rapporten door te nemen voor een vergadering, die echter nooit zal komen. De schrijnende metafoor die Bernlef via de gedachten van Maarten beschrijft, is dat hij een lied zingt waaruit langzaam de woorden verdwijnen. Prachtig, ontroerend!