bijzonder

Laten we beginnen met de cover, geel, met zwarte opdruk. Een cover die je niet snel over het hoofd ziet, die verder met de zwarte opdruk van titel en schrijfster sober is te noemen. Als je dan de flaptekst leest wordt je toch wel nieuwsgierig naar deze bijzondere vriendschap tussen Iris en Kay. Dat vriendschap dodelijk kan zijn, maakt het zelfs nog een beetje spannend. Terwijl je dat toch aan het einde pas door krijgt. Het hele verhaal wordt geschreven in de ik-vorm door Fields, een Amerikaanse journalist die zich weet binnen te dringen in het leven van deze twee vriendinnen. De manier waarop dit gebeurt, is wel heel erg bijzonder te noemen, deze Fields doet alles voor informatie. Dat maakt het verhaal wel vermakelijk om te lezen. Wanneer de herinneringen boven komen bij Iris na een opname, dan wordt duidelijk hoe het allemaal in elkaar zit en vallen de stukjes op zijn plaats. Dat al die herinneringen vermeld moeten worden vond ik dan weer wat minder, maar nodig als je wilt loslaten.

De schrijfstijl is prettig, het verhaal als zodanig bijzonder onderhoudend, want hoe loopt dit dan echt af, dat wil je echt weten. Maar zoals al eerder genoemd, van de geloofwaardigheid moet de schrijfster het niet hebben. Dat vriendschap dodelijk kan zijn, dat vind ik ook wat ver gezocht, maar hoe de persoon Fields zich gedraagt, vond ik echt niet te geloven. Maar alles bij elkaar was het een leuk verhaal om te lezen, waar ik echt wel van genoten heb.