Populariteit vooral te danken aan hype rond identiteit auteur

Het komt niet vaak voor dat een boek nog voor verschijnen een sensatie is. Dit gebeurde onlangs wel met de thriller Het verdwenen verhaal van Marceau Miller (2025), dat geschreven is door een auteur met het pseudoniem Marceau Miller en al vóór de publicatiedatum door minstens tien landen is gekocht. De verwachting is dat het een rage onder boekverkopers gaat worden. Dit onverwachte succes kan voor een groot deel worden toegeschreven aan het mysterie rond de identiteit van de schrijver, waarvan alleen de navolgende biografie is bekendgemaakt: waarschijnlijk geboren in 1978, zou televisiescenarist en auteur zijn en in Frankrijk wonen.

Een ander aspect dat ongetwijfeld meespeelt, is het feit dat Miller, dus de auteur zelf, beschouwd kan worden als de hoofdpersoon van het verhaal. Dit doet hij niet als levend personage, want na een val tijdens het rotsklimmen overlijdt hij. Een paar weken later ontvangt zijn vrouw Sarah een nagelaten brief waarin Miller verwijst naar een manuscript waarin hij de werkelijke toedracht van de dood van zijn zus Jade, twintig jaar eerder, onthult. Hierna begint een zoektocht naar het document en komen geheimen naar boven die tot dusver altijd verborgen zijn gebleven.

In de bijzonder korte proloog maakt de lezer op een enigszins ongewone manier kennis met het personage Marceau Miller: hij geeft namelijk een live-verslag van zijn val in de diepte, terwijl hij zich tegelijkertijd realiseert dat het voor hem einde verhaal is. Maar zorgt deze scène ervoor dat je nieuwsgierig wordt naar de reden van zijn noodlot? Nee, eigenlijk niet. Schiet de inleiding dan zijn doel voorbij? Dat ook weer niet, want dat de protagonist en de auteur van het boek één en dezelfde persoon zijn, is een interessant gegeven en daarom ben je wel benieuwd hoe dit in het vervolg van de plot zijn beslag gaat krijgen.

Daarin wordt het grootste deel van de gebeurtenissen, die één dag voor de dood van Miller aanvangen, door diens vrouw Sarah verteld. Hun omstandigheden, en ook dat van hun vrienden, lijken heel gewoon en alledaags te zijn, maar gaandeweg het verhaal blijkt dat ieder van hen zijn of haar eigen geheimen heeft. Ook vinden er zo nu en dan vreemde en ongebruikelijke voorvallen plaats die voor een kleine wending zorgen. Al deze factoren zijn bedoeld om de spanning te vergroten, maar daar slaagt de auteur echter mondjesmaat in. Het meest curieuze zijn in feite de oorzaak van de dood van Jade en het verdwenen manuscript van Miller. Beide zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden en dat er iemand is die wil voorkomen dat de waarheid naar boven komt, is van meet af aan duidelijk. In de ontknoping wordt onthuld wie dat is, maar een heel erg grote verrassing is dit niet.

Aan de schrijfstijl is te merken dat de auteur een achtergrond als scenarist heeft. Veel scènes worden uitvoerig en gedetailleerd beschreven, evenals het doen en laten van de niet voortdurend aansprekende personages (ze hebben allemaal iets weg van een wolf in schaapskleren en bij tijd en wijle gaat dit wel een beetje tegenstaan). Een van de sterkere elementen van het boek is de beschrijving van de omgeving. Het Meer van Genève, de rotswanden, de uitgestrekte bossen, je kunt ze moeiteloos voor je zien, ook al ben je nog nooit daadwerkelijk in die omgeving geweest.

Het verdwenen verhaal van Marceau Miller, waarvan de vertaling in handen lag van Aniek Njiokiktjien en Renate Hagenouw, is over het geheel genomen niet onaardig, maar geenszins het spektakelstuk dat je hoopt en misschien wel verwacht. Er is veel te weinig spanning, de wendingen die er zijn, zijn nauwelijks opzienbarend en echte verrassingen komen eigenlijk niet voor. De populariteit van de thriller is voornamelijk te danken aan het mysterie rond de ware identiteit van de auteur en is derhalve niets meer of minder dan een ordinaire hype.