Zo zelfstandig, zo hartveroverend

‘Mel Darbon schonk mij de unieke kans om in het hoofd van Rosie Tremayne te kruipen, een meisje met het syndroom van Down dat (net als ik) gelooft in de liefde en tot het uiterste gaat om haar vriendje terug te zien. Door met Rosies ogen naar de wereld te kijken, leerde ik hoe ingewikkeld deze kan zijn en hoeveel ik voor lief neem als “normaal”.’

Met die woorden slaat Myrthe Spiteri (uitgeefdirecteur Blossom Books) de spijker op z’n kop. Rosie hartje Jack, geschreven door Mel Darbon, zet inderdaad je leven op zijn kop: alles wat zo vanzelfsprekend was, is dat niet meer. De wereld is écht anders.

Het verhaal gaat over de zestienjarige Rose. Ze is een meisje met het syndroom van Down en is dolgelukkig met haar Jack. Wanneer ze op een dag in het café zit en op hem wacht, komt hij niet opdagen. Rose is meteen bezorgd en gaat naar hem op zoek. Het blijkt dat Jack zijn woede niet kon beheersen en in de problemen zit – de politie zit achter hem aan. Hij wordt meegenomen en vanaf dat moment is Rose alleen. Wanneer ze er een paar dagen later achter komt dat Jack vanuit zijn nieuwe verblijf kaarten stuurde, en dat haar vader die kaarten achterhield, is ze vastberaden: ze zal Jack vinden. Ze neemt haar belangrijkste spullen mee, verlaat haar huis en gaat op zoek naar Jack.

Vanaf de eerste bladzijde is Rosie hartje Jack aantrekkelijk. In eerste instantie heeft dit alles te maken met de twee belangrijkste personages uit het verhaal, Rose en Jack. Beiden worden prachtig uitgewerkt, geheel passend bij de personages die zij zijn: ‘Ze kunnen je niet wegsturen. Wat moeten we dan doen? We hebben ons nodig. Ik stop jouw boos, Jack. En jij maakt mij sterk. Jij maakt mij Rosie.’ Dit heeft als gevolg dat je Rose direct in je hart sluit. Het is een sterke dame met een eigen wil, maar tegelijkertijd is ze naïef en begrijpt ze de boze buitenwereld lang niet helemaal. Darbon maakt veel ruimte vrij voor de gedachten van deze unieke dame:

‘Ik raap alle kaarten op en stop ze in de zak van mijn pyjama.
Ik ben pijn-boos op pap. Hij probeerde mij en Jack uit te gummen.
Ik ben verdrietig-boos op iedereen.’

Gedurende het hele verhaal maak je alles mee door de ogen van Rose, met alle gevolgen van dien. Terwijl Rose haar reis naar Jack probeert te maken, zie jij als lezer op elke hoek gevaar. Bovendien merk je dat die boze buitenwereld soms écht boos kan zijn. Je ontdekt hoe moeilijk de voor ons normale wereld soms is voor anderen, en dat zit hem vooral ook in ogenschijnlijk simpele dingen. Denk aan de treinen die veranderen van perron of vertrektijd, het niet-begrijpen van figuurlijke taal of het krijgen van een hoteldeurpasje in plaats van een hoteldeursleutel. Al dat soort ogenschijnlijke futiliteiten gaan nauwelijks opgemerkt voorbij in ons leven. Ze kunnen echter voor grote vraagtekens zorgen bij anderen.

Daarnaast maakt het verhaal van Rose je bij vlagen woedend. Terwijl zij goed van vertrouwen is, zie je dat verschillende mensen haar op basis van wat ze zien veroordelen. Sommige slechteriken maken (soms op gruwelijke wijze) misbruik van haar en enkele anderen helpen haar. Als lezer wil je keer op keer waarschuwen of redden, maar meer dan afwachten kun je niet. Rose overziet niet wat er allemaal gebeurt en wat haar kan helpen, terwijl jij dat wel kunt, iets wat mateloos frustreert en verdrietig of boos maakt.

Ten slotte is de manier waarop Darbon de liefde tussen Jack en Rose verwoordt prachtig. De kaarten van Jack naar Rose zijn hartverwarmend en de manier waarop Rose over Jack spreekt, is toonaangevend: ‘Hij haalt alles wat slecht is weg en maakt dat ik dappere, blije Rose ben. Als ik Jack niet heb, begin ik te verdwijnen. Net als Tinkelbel.’ Deze manier van liefhebben zou een voorbeeld moeten zijn voor velen; voor iedereen die de wereld kwaad lijkt te doen.

Met het karakter Rose en haar doorzettingsvermogen, haar positieve wereldbeeld en haar rotsvaste vertrouwen in de liefde schept Darbon een prachtig verhaal. Rosie hartje Jack geeft je de kans even uit te zoomen en van een afstandje te kijken naar de wereld van nu. De wereld die lang niet zo leuk is voor mensen die niet alles begrijpen of net een beetje ‘anders’ zijn. Het laat je meer dan een beetje inzien dat ‘zomaar oordelen’ mensen te kort doet en bovenal toont het je het belang van liefde. Chapeau.