Een vlot leesbaar boek dat zware thema's niet schuwt

Rebecca Yarros is een naam die ik al regelmatig had horen (en zien) vallen, maar ik had nog nooit iets van haar gelezen. Met De kleur van Colorado heb ik daar verandering in gebracht en daar heb ik absoluut geen spijt van! Het is een mooi boek met belangrijke thema’s, zoals dementie, vriendschap, liefde en rouw.

In De kleur van Colorado komt Camden na zes jaar afwezigheid weer in zijn thuisstad Alba: zijn vader is dement en heeft hem gevraagd om terug naar huis te komen. Het begint sterk, met zijn thuiskomst en een behoorlijk hartverscheurende scène met zijn vader en Willow, vriendin van zijn overleden broer Sullivan. De inwoners van Alba schuiven de schuld van Sully’s dood in Camdens schoenen, terwijl hijzelf ook verteerd wordt door schuldgevoel en uit alle macht probeert om zijn gevoelens voor Willow te onderdrukken.

Dankzij de wisselende perspectieven, dat van Camden en dat van Willow, blijft de spanning goed in het boek. Als lezer krijg je zo ook een stuk meer mee van de gebeurtenissen in de stad: Willow is nooit weggegaan en zit dieper in het roddelcircuit, heeft betere banden met haar stadsgenoten en staat duidelijk aan Camdens kant.

Het nadeel aan deze perspectieven vond ik wel dat ze niet altijd verschillend genoeg waren. Bovenaan elk hoofdstuk stond aangegeven wie aan het woord was, maar af en toe vergat ik dat te lezen en dan was het wel verwarrend. Yarros’ schrijfstijl is erg aangenaam, maar het verschil tussen de twee personages is, op gebied van stijl, heel klein. Het zou duidelijker zijn als ze elk wat meer hun eigen stem hadden.

Het verhaal is soms een beetje voorspelbaar – je weet wel ongeveer waar het naartoe zal gaan – maar er zijn genoeg elementen die het spannend houden en aan het einde kwam er nog een onverwachte twist. Enkele scènes met Camdens vader zijn hartverscheurend, sommige zelfs frustrerend, en Xander maakt het er vaak niet beter op. Het is wel gemakkelijk om hem te begrijpen: zijn gedachtengang is duidelijk, ook al is Camden het er niet altijd mee en irriteerde zijn koppigheid me soms wel.

De personages zijn erg verschillend. Vooral Camden en Willow zijn goed uitgewerkt, Camdens vader Art en zijn broer Xander ook, en de kleine Rose is memorabel, maar de andere personages ben ik intussen alweer grotendeels vergeten. De stad lijkt aanvankelijk bijna als één personage te handelen en riep bij mij soms irritatie op. Het duurt even voor de nevenpersonages zich écht beginnen te onderscheiden, met uitzondering van een politieagent, en daardoor leken ze voor mij nogal vlak. Je krijgt hun gedachtegang ook niet mee, wat het minder gemakkelijk maakt om je in hen in te leven.

Het boek is soms omschreven als New Adult en soms als roman. Er zitten dus ook romantische en enigszins erotische scènes in, en op een bepaald moment vond ik ook dat de spanning te fel opgebouwd werd terwijl je toch wel wist wat zou komen. Ik vond de scènes op zich niet te expliciet en ook niet overdreven, maar als je daar niet zo van houdt, is dit wellicht niet het goede boek voor jou.

Wie graag romans leest, zal De kleur van Colorado waarschijnlijk ook graag lezen. Ik ben in ieder geval fan van Yarros’ schrijfstijl en dit was het eerste boek dat ik van haar gelezen heb, maar ik denk niet dat het het laatste is. Een echte nieuwe favoriet is het niet, maar wel zeker een aanrader!



Ik kreeg dit boek in het kader van de Hebban leesclub, maar dat heeft mijn mening op geen enkele manier beïnvloed.