Ongeluk en ons geluk ligt kort bijeen, raakt elkaar soms aan

Ons geluk is een roman over het geluk van een man en een vrouw, René en Leontine. Al ligt hier ongeluk en ons geluk wel heel dicht bij elkaar. Het was weer even geleden dat ik mij nog eens zo hard kon verliezen in een boek, maar soms kun je niet anders dan de pijn voelen.

Het boek is een gevecht tussen drang naar vrijheid en zorgeloos leven aan de ene kant en een christelijk Bourgeois leven waar de schijn hoog houden belangrijk is. René is de zoon van Trist en zatte Trien, een armzalig, altijd dronken, leurders koppel. René wil de zorgeloosheid van zijn ouders behouden:
***
Ik vergelijk dit ons leven met het ernstige, bange, bezorgde, biddende van Onckeloms en ik misprijs hun blinkende bottines en hun kostuums. Ik hoor moeders opgewonden roepen dat de kinderen moeten denken aan al wat de ouders voor hen doen en ik verkies de twee zatte kinderen die mij op de wereld hebben geschopt en mij zoveel vreugde en liefde geven zonder ooit iets terug te vragen.
***
René wordt halvelings geadopteerd door de Onckeloms die zijn studies betalen en wordt in het bourgeois leven gedwongen.
***
Ik was vervreemd van mijn aard, van mijn ouders, mijn afkomst, een lijfeigenen van rijken die zich moeten laten brutaliseren, een creatuur dat heel zijn leven dankbaar moet zijn voor een weldaad die hem ontworteld heeft.
***
Uiteindelijk trouwt René dan toch met Leontine, een bourgeois meisje dat voortdurend in de clinch ligt met haar ouders. Het gezinsleven is aanvankelijk niets voor René, wat wel voor een groot deel aan Leontine ligt.
***
Hoe is het mogelijk, dacht ik, dat geen enkele jongen heeft omgezien naar een meisje zo rijk en van zulke familie. Ze hebben ginder geweten wat er aan haar mankeerde en gij hebt u naïef laten vangen. Die gedachten heeft jarenlang in mij gewroet, gevreten, gewrongen.
***
En vanaf hier is het voortdurend dat ons geluk en ongeluk elkaar afwisselen, soms zelfs overlappen. Twee levensstijlen die klinken en botsen, twee personen die elkaar afstoten en aantrekken, elkaar de kop willen inslaan om enkele minuten later hun hoofd schreiend in de schoot van de ander neerleggen. En de manier waarop Gerard Walschap dit neerschrijft is ronduit prachtig. Zo mooi verwoordt en altijd raak.
***
Wij hebben elkaar woorden toegevoegd die met weerhaken geankerd blijven in het hart. Nooit meer, zolang ik leef, zal ik mijn vrouw kussen zonder te denken aan die weerhaken en ontroerd te wensen dat mijn zoen iets van de wonde moge genezen.
We beten in elkanders tanden, onze tranen stroomden daartussen.
***